શૂન્યાવકાશ

‘ઓહ ! આજે ફરી ઘરે પહોંચવામાં મોડું થઈ ગયું. શું કરું, બસ આજે ખૂબ મોડી મળી. ઘરે તો મહાભારતનું યુદ્ધ શરૂ થવાની તૈયારી હશે. અભિમન્યુ જેમ સાતમા કોઠામાં હણાયો તે રીતે હું પણ હમણાં બધાના વાકબાણોથી વિંધાઈ જઈશ.’ કાનન બસમાંથી ઊતરી અને ઝડપી ચાલે ઘરે જતી વખતે વિચારતી હતી. ઘરે પહોંચી તો…
અરે આટલી શાંતિ કેમ છે ? ઘરમાં બધા મારી હાજરી ભૂલી ગયા કે પછી આ તોફાન પહેલાંની શાંતિ છે ! હજી બે દિવસ પહેલાં તો મારા મમ્મી-પપ્પા, ભાઈ-ભાભીએ મને ખૂબ ધમકાવી હતી. અને આજે…‘દાદી, ફૈબા આવી ગયાં….’ મારા ભત્રીજા દર્શિતે મને જોઈ બૂમ પાડીને કહ્યું. હું તો ફફડી ઊઠી. હવે શું થશે ?! આમ તો મમ્મી મને ખૂબ વ્હાલ કરતાં હતાં. પણ જ્યારથી તે ઘટના બની ત્યારથી…..‘અરે, બેટા કાનન, આવી ગઈ ? આટલું મોડું થયું તો કંઈ તકલીફ તો નથી પડી ને ?’ ભાવનાબહેન – મમ્મી બોલ્યાં.‘કાનનબહેન, જમવાનું પીરસું જ છું. તમારી આવવાની જ રાહ જોતા હતાં. સાથે જમવા બેસી જઈએ. હું ગરમ ભજીયાં તળું જ છું. તમે બધાં બેસતાં થાઓ.’ અચલાભાભી.‘તારા કામકાજમાં તું થાકી જતી હોઈશ. તેમાં પણ બસમાં આવવા જવાની હાડમારી. તું એમ કર, હું તને આ રક્ષાબંધને સ્કૂટર ભેટ આપીશ. તને એ સ્કૂટર ખૂબ ઉપયોગી નીવડશે.’ પરાગભાઈ.
રક્ષાબંધનના તહેવાર વિશે તો હું બિલકુલ ભૂલી ગઈ હતી અને આ પરાગભાઈ, જેમણે મારી સાથેનો બહેન તરીકેનો સંબંધ તોડી નાખ્યો હતો તેમને રક્ષાબંધનનો તહેવાર યાદ રહ્યો ! ત્યાં તો પપ્પા પણ ‘મારી ડાહી દીકરી’ કહી મારા માથા પર વ્હાલથી હાથ ફેરવી ગયા.‘કાનનબહેન, તમારા રૂમમાં જઈ ફ્રેશ થઈ જાઓ. ત્યાં સુધીમાં જમવાનું તૈયાર થઈ જશે.’ અચલાભાભી.મારો રૂમ ! હું ભાભીની આ વાત સાંભળી આશ્ચર્ય પામી ગઈ. આ શહેરમાં આવ્યા પછી તો ક્યાં મારા રૂમ જેવું કંઈ રહ્યું જ હતું. એક રૂમ મમ્મી પપ્પાનો એક રૂમ ભાઈ-ભાભીનો એક ગેસ્ટ રૂમ અને એક દર્શિતનો રૂમ. જો કે દર્શિત તો ભાઈ-ભાભી પાસે જ સૂતો. મારા ભાગે તો રસોડું કે ઓસરી કે પછી ડ્રોઈંગરૂમ જ સૂવા-રહેવા માટે આવતા.‘બેટા, દર્શિત તો હજી નાનો છે. તેની મમ્મી પાસે જ સૂવે છે. તો પછી તેના અલગ રૂમની અત્યારથી શું જરૂર ! એ રૂમ હવેથી તારો છે હોં.’ ભાવનાબહેન.હજી મારું આશ્ચર્ય શમ્યું નહોતું. ‘મારા રૂમ’માં જઈ હું બેઠી. જોયું તો મારી પસંદગી પ્રમાણે જ બધી વસ્તુઓની ગોઠવણી હતી. મને તો એ ઘટના યાદ આવી ગઈ જ્યારે એ નાનકડા ગામમાં અમે રહેતાં હતાં.‘ભાવનાબહેન, તમારી કાનનને સંભાળીને રાખતા જાઓ.’‘કેમ શાંતામાસી, શું વાત છે ?’ : ભાવનાબહેન.‘નદી કિનારે ઊભી ઊભી ખબર નહીં શું કરતી હોય છે ! આજે મારા તિલકને જોઈ કંઈક બબડતી હતી. તિલુને તો તાવ આવી ગયો. ડાક્ટર પાસે લઈ ગયા. માંડ બચ્યો છે. ખબર નહીં શું બબડી તિલુને જોઈને….’ શાંતામાસી ગુસ્સાથી બોલ્યાં અને ચાલ્યાં ગયાં. હસતી-રમતી કાનનને તે દિવસે ભાવનાબહેનના હાથનો માર ખાવો પડ્યો.‘ખબરદાર જો ક્યારેય નદી કિનારે ગઈ છો તો ! અને ક્યારેય….’‘મમ્મી હું કંઈ નહોતી કરતી. ત્યાં ફક્ત ઊભી હતી. તિલક ત્યાં આવ્યો અને રેતીમાં ઘર બનાવતો હતો. થોડીવારમાં શાંતામાસી ત્યાં આવ્યાં. તિલકને તાવ હતો તેથી ઘરે લઈ જવા આવ્યાં હતાં.’‘અને તું તિલુને જોઈ કંઈક બબડી કેમ ?’‘ના મમ્મી, હું તો ફક્ત ભગવાનને આંખ બંધ કરી પ્રાર્થના કરતી હતી કે તિલુને જલ્દી સાજો કરી દે, જેથી તે ફરીથી આમ જ હસતો ખેલતો રહે.’ અને ભાવનાબહેનનો ગુસ્સો થોડો શાંત પડ્યો. હવે તો કાનનને નદી કિનારે જવાની છૂટ નહોતી. બીજી આવી ઘટના ત્રણ-ચાર દિવસમાં જ બની.
‘પરાગભાઈ…. પરાગભાઈ…..’ મહેશ.‘આવ આવ મહેશ. આજે તો તારી પરીક્ષા છે, કેમ ? ઓલ ધ બેસ્ટ’ પરાગભાઈ.‘થેંક્યું પરાગભાઈ. તમારી શુભકામનાઓ મળી ગઈ એટલે હવે મને કોઈ ચિંતા નથી.’ મહેશ.સાંજ પડે મહેશ લથડતા પગે ઘરે આવ્યો. પરાગભાઈ પણ મહેશના ઘરે હતા.‘આવ આવ મહેશ. બોલ કેટલા ટકા આવશે ? પૂરા સો ટકા ને !’ પરાગભાઈ.‘પરાગભાઈ, હું તો પાસ થાઉં તો પણ સારું.’ મહેશ.‘એટલે ? તારી તૈયારી તો સારી હતી ને ! પછી શું થયું ?’‘કાનન.’‘કાનન !’ પરાગભાઈ આશ્ચર્યથી બોલ્યા.‘મારું પરીક્ષા માટે તમારી શુભકામનાઓ મેળવવા તમારી ઘરે આવવું અને કાનનનું મને જોઈ કંઈક બબડવું… સહેલું પેપર પણ હું સારી રીતે ન લખી શક્યો.’ મહેશ હતાશ થઈને બોલ્યો. પરાગભાઈ તો ગુસ્સાથી લાલ પીળા થઈને ઘરે આવ્યા.‘પરાગભાઈ, મહેશનું પેપર કેવું ગયું ? સારું ગયું છે ને !’ કાનને ઉત્સાહથી પૂછ્યું. પરાગભાઈએ ગુસ્સાથી કાનનને તમાચો મારી દીધો અને બોલ્યા : ‘શું ભુરકી નાખી હતી મહેશ પર ! એવી તે કેવી મેલી નજર છે તારી, અને શું બબડતી હતી મહેશની સામે જોઈને ?’‘મેં તો મહેશની જવલંત સફળતા માટે પ્રાર્થના કરી હતી. હું શા માટે મહેશ માટે ખરાબ ઈચ્છું !’‘મારી સામે મોટેથી બોલે છે ? ચાલ અંદર જા.’‘ભાઈ, કાલે રક્ષાબંધન છે. મારે રાખડી લેવા જવું છે. મારી સાથે ચાલોને, પ્લીઝ !’‘મારે તારી સાથે આવવું પણ નથી અને તારી પાસે રાખડી પણ નથી બંધાવવી. આપણો સંબંધ પૂરો !’
કાનન આઘાતથી બેભાન બની પડી જાત, જો તે દિવાલ પાસે ઊભી ન હોત. પહેલાં મમ્મીના અને હવે ભાઈના પ્રેમમાં ઓટ આવી ગઈ હતી. ભાઈ પ્રેમ ન રાખે તો પછી ભાભી પાસે એવી કોઈ આશા ન રહે. કાનન એકલી પડતી જતી હતી. મહેશની પરીક્ષાની ઘટના પછી તો ગામમાં પણ તેનું પોતાનું કોઈ નહોતું. ન કોઈ બહેનપણી જેની સાથે મનની વાત કરી શકાય. એકલતાભર્યા શૂન્યાવકાશના ભરડામાં તે ભીંસાતી જતી હતી. કાનન ઘરની બહાર પણ બહુ ઓછી નીકળતી. એ અરસામાં ગામમાં કોઈનાં લગ્ન હતાં. કાનન ત્યાંથી પસાર થઈ અને તેનાથી મનમાં બોલાઈ ગયું કે ‘ભગવાન નવદંપતિને ખુશ રાખે.’ કુદરતનું કરવું કે એ સાંજે જ જેનાં લગ્ન હતાં તે વિવેકનું નાનકડો એક્સીડેન્ટ થઈ ગયો અને લગ્ન થતાં હતાં તે સમયે ત્યાં કોઈ કાનનની હાજરીની ખબર લાવ્યું.
એ નાનકડા ગામમાં હવે કાનનની હાજરી કોઈને સ્વીકાર્ય નહોતી. કાનનના પિતા જગદીશભાઈ અને માતા ભાવનાબહેનને પંચાયતમાં બોલાવવામાં આવ્યાં.‘જગદીશભાઈ, કાનનની હાજરી હવે આ ગામમાં શક્ય નથી.’ મુખી.‘પણ કાનન તો બીચારી ઘરમાં જ રહે છે. હવે તો ઘરની બહાર પણ નથી નીકળતી.’ જગદીશભાઈ.‘જગદીશભાઈ, તે ઘરની બહાર ન નીકળે તો પણ અમારા માટે સમસ્યારૂપ છે. કાનન હવે આ ગામમાં નહીં રહી શકે એ આ પંચનો નિર્ણય છે.’ મુખી.‘કાનન બીચારી એકલી ક્યાં જશે ? આવું તો તેની સાથે થોડું કરી શકાય ?’ ભાવનાબહેન.‘એ તમારી કાનન ‘બીચારી’ નથી. અમારા બધા માટે મોટી મુસીબત છે. તમે તેને એકલી મુકવા ન માગતા હો તો તમે બધાં પણ આ ગામ છોડી ચાલ્યાં જાઓ.’ શાંતામાસી.‘આ શું કહો છો શાંતામાસી ? વર્ષોથી અમે જે ગામમાં રહ્યાં તે ગામ છોડીને….’ ભાવનાબહેન.‘શાંતામાસી બરાબર જ કહે છે. તમારે બધાએ ગામ છોડી ચાલ્યા જવું જોઈએ.’ મહેશનાં મમ્મી.‘સર્વે ગામ લોકોનો પણ એ જ મત છે જે અમારો મત છે. પંચના નિર્ણયને અનુસરી તમારે ગામ છોડવું જ પડશે. તમને બધી વ્યવસ્થા કરવા માટે એક અઠવાડિયાનો સમય આપવામાં આવે છે.’ મુખી.
અને ખરેખર એક અઠવાડિયા પછી કાનને તથા તેના પરિવારે ગામ છોડવું પડ્યું. નવા શહેરમાં આવ્યા પછી કાનન સાથે ઘરનું કોઈ વાત નહોતું કરતું. પરાગ કે અચલાભાભી બિલકુલ વાત ન કરતાં અને જગદીશભાઈ તથા ભાવનાબહેન થોડીઘણી વાત કરી લેતાં, પણ જરૂર પૂરતી.‘પપ્પા ઘરે આખો વખત બેસીને મને કંટાળો આવે છે. ત…તમે હા પાડો તો હું નોકરી કરું.’‘એટલે ફરી એ જ રામાયણ ! આ શહેરમાં માંડ સેટલ થયાં છીએ. હવે આ શહેર છોડવાની અમારી તૈયારી નથી.’ પરાગભાઈ તાડુક્યા.‘હું ક્યારેય કોઈની સાથે વાત નહીં કરું. ઊંચી આંખ કરીને કોઈને જોઈશ પણ નહીં. મારા કારણે તમને કોઈ તકલીફ નહીં પડે.’ કાનન‘પરાગ બેટા, એ કહે છે તો તેને નોકરી માટે જવા દે. કાનન ક્યાંય નોકરી માટે વાત કરી છે બેટા ?’ જગદીશભાઈ.‘પપ્પા, એક કંપનીમાં ટાઈપીસ્ટની નોકરી છે. એ નોકરીમાં મારે ફકત જે ડેટા આપે તે ટાઈપ કરવાનો રહેશે. કંપની થોડી દૂર છે. પણ હું બસમાં જઈશ-આવીશ.’ કાનન.‘ઠીક છે બેટા, જજે નોકરી માટે, પણ….’‘પપ્પા, આ છોકરી તમારું નામ ડુબાડે તેવી છે. હું હજી તમને ના કહું છું. આને ઘરની બહાર ન જવા દો.’ પરાગ.‘પપ્પા, હું તમને ફરિયાદનો મોકો નહીં આપું.’ કાનન.કાનનની નોકરી છ એક મહિનાથી ચાલતી હતી. વચ્ચે ક્યારેક કામકાજને કારણે કાનન મોડી પડતી તો તેણે તેના મમ્મીનો ઠપકો અને ભાઈ-ભાભીની ખરી ખોટી સાંભળવી પડતી. જોકે કાનન ક્યારેય આ બાબતે ગુસ્સે ન થતી. ફક્ત તેના પપ્પા તેનો સાથ આપતા. પણ તે દિવસે તો….‘પપ્પા, મેં તમને ના પાડી હતીને કે કાનનને નોકરી માટે ઘરની બહાર ન જવા દેતા. હવે તૈયારી રાખજો, કોઈક આપણે ઘેર આવી હોબાળો મચાવશે.’ પરાગ ગુસ્સાથી બોલ્યો.‘શું થયું પરાગ, ફરી પાછું શું થયું ?’ ભાવનાબહેન.‘મમ્મી, આજે હું ઘરે આવતો હતો ત્યારે કાનનને રસ્તામાં જોઈ. કોઈકનો એક્સિડન્ટ થઈ ગયો હતો અને કાનન ત્યાં ઊભી હતી અને કોઈની સાથે વાતો કરતી હતી. મને શંકા છે તે કંઈક બબડતી પણ હતી.’ પરાગ ‘હવે તો કાનન આવે એટલે તેને જ પૂછી લેજો.’
પરાગ હજી ગુસ્સામાં જ હતો. ત્યાં કાનન ઘેર આવી. હંમેશાં તો ભાવનાબહેન કાનનને ઠપકો આપી શાંત પડી જતા. પણ આજે તો કાનનને ઘણો વધુ ઠપકો સાંભળવો પડ્યો અને સાથે સાથે ભાવનાબહેનના હાથનો માર પણ ખાવો પડ્યો. હંમેશા કાનનનો સાથ આપતા જગદીશભાઈ પણ આજે ગુસ્સામાં હતા.‘હવે તારી નોકરી કરવા પણ ઘરની બહાર નથી નીકળવાનું, અંદર જા. ખબરદાર ઘરની બહાર પણ પગ મુક્યો છે તો !’ જગદીશભાઈ.‘પપ્પા, આજે છવ્વીસ તારીખ થઈ ગઈ છે. ફક્ત ચાર દિવસ પછી મને પગાર મળી જશે. એ પછી નહીં જઉં. ત્યાં સુધી પ્લીઝ મને જવા દો !’‘ઠીક છે. છેલ્લા ચાર દિવસ. એ પછી ઘરમાંથી બહાર નીકળવાનું ક્યારેય ન બોલતી.’ જગદીશભાઈ.
પલંગ પર આડી પડી પડી હું વિચારતી હતી કે આટલું બધું પરિવર્તન કઈ રીતે, અને શા માટે ? તે દિવસનો મમ્મીના હાથનો માર હું ભૂલી નથી અને પરાગભાઈ સામે જોવાની તો મારી હિંમત પણ નથી હોતી. કોણ જાણે કેમ પરાગભાઈને રક્ષાબંધનનો દિવસ યાદ આવી ગયો.‘કાનન….’ અચાનક મારા ખભા પર પરાગભાઈનો હાથ અડ્યો અને હું ધ્રુજી ગઈ.‘ચાલ બહેન, આજે તો કેટલા વખતે સાથે જમીએ.’ મારી પરાગભાઈ સાથે વાત કરવાની કોઈ હિંમત નહોતી. હું ચૂપચાપ તેમના આદેશને અનુસરી. જોકે તેમણે તો પ્રેમથી વાત કરી હતી. પણ… મારી નોકરીનો કાલે છેલ્લો દિવસ છે. પછી તો હું ઘરમાં જ છું… શું કરીશ ઘરમાં બેઠા બેઠા…. અત્યારે તો ચુપચાપ જમી લેવાનું હતું. જે થશે તે જોયું જશે.‘કાનન બેટા, તું પેલો એક્સિડન્ટ થયો હતો ત્યાં ગઈ હતી ને ?’‘મમ્મી, અ…એ મારી ભૂલ હતી. અત્યારે ફરીથી સોરી કહું છું. હું હવે ક્યારેય ઘરની બહાર નહીં જાઉં.’ હું ગભરાઈને બોલી.‘જે છોકરાનો એક્સિડન્ટ થયો હતો તે અંશુમનનાં મમ્મી સુલભાબહેન આપણે ઘરે આવ્યાં હતાં. તેં તેમની સાથે વાત કરી ત્યારે કહ્યું હતું ને કે ‘આન્ટી ભગવાન પર ભરોસો રાખો. તમારા દીકરાને કંઈ નહીં થાય’ અને પછી આંખો બંધ કરી ભગવાનને પ્રાર્થના કરી હતી.’ ભાવનાબહેન.‘હવે હું ક્યારેય કોઈની સાથે વાત નહીં કરું, મમ્મી.’ પણ મમ્મી તો જાણે મારી વાત સાંભળતાં જ નહોતાં.‘બેટા, એ અંશુમનના બચવાની શક્યતા ઓછી હતી. ડૉક્ટરો પણ આશા છોડી ચૂક્યા હતા. પણ અંશુમન બચી ગયો. સુલભાબહેન તો એમ જ માને છે કે તે તારી પ્રાર્થનાથી બચ્યો છે. તેઓ તને મળવા માગે છે.’‘હા, કાનન. કાલે હું, તું અને પપ્પા, આપણે ત્રણે અંશુમન અને સુલભાબહેનને મળવા હોસ્પિટલે જઈ આવશું.’ પરાગભાઈ.
જેમ તેમ જમીને હું રૂમમાં તો ગઈ પણ મને ઊંઘ નહોતી આવતી. બીજે દિવસે સવારે મનમાં એક ડર સાથે હું પરાગભાઈ અને પપ્પા સાથે હોસ્પિટલમાં ગઈ.‘આવો આવો જગદીશભાઈ. કાનન સાથે આવી કે નહીં ?’ અંશુમનના પપ્પા સુરેશભાઈએ અમને પ્રેમથી આવકાર આપ્યો.‘હા, કાનન સાથે જ આવી છે. જા બેટા, આંટી સાથે બેસ. હું અને પરાગ સુરેશભાઈ પાસે બેસીએ.’ જગદીશભાઈ.‘કાનન, અંશુમનની જિંદગી તે બચાવી છે. ડોક્ટરોએ આશા મૂકી દીધી હતી. પણ તારી પ્રાર્થના ફળી.’ સુલભાઆન્ટી પ્રેમથી બોલ્યાં. મારા મોઢામાંથી તો કોઈ શબ્દ જ નહોતો નીકળતો. દરેક વખતે મારી કરેલ પ્રાર્થના કોઈ ઊંઘું જ પરિણામ લાવતી હતી. આ વખતે આ પરિણામથી હું ખુશ તો હતી પણ સાથે સાથે…..‘કાનન, હું તમારો આભારી છું. મારી જિંદગી તમારા કારણે જ બચી છે.’ અંશુમનનો સ્વર મારા કાને અથડાયો.‘ભગવાનની કૃપા’ બસ, આ બે શબ્દોથી વધુ હું કંઈ ન બોલી શકી.‘તમારી પ્રાર્થનાથી જે જીવન બચ્યું છે, એ જીવનમાં તમે જીવનસંગીની બની જાઓ તો મને ખૂબ આનંદ થશે.’ અંશુમન બોલ્યા.
મારું આશ્ચર્ય શમ્યું નહોતું ત્યાં તો સુલભાઆન્ટી બોલ્યાં : ‘કાનન, તું અમારા જીવનમાં આવી તો અમે અંશુમન પાછો મેળવી શક્યા છીએ. તું હંમેશા અમારા જીવનમાં જ રહી જા ને !’ સુલભાઆન્ટી કે અંશુમનને જવાબ દેવા માટે મારી પાસે કોઈ શબ્દો નહોતા. હા, હંમેશા ભયને કારણે ઝૂકેલી રહેતી મારી આંખોમાં ભયનું સ્થાન હવે લજ્જાએ લઈ લીધું હતું. ચહેરા પર કોઈ અજ્ઞાત ખુશી હતી. મારી આંખોમાં જ મારો જવાબ છુપાયેલો હતો. એકલતાનો શૂન્યાવકાશ હવે ભાવિ જીવનનાં સ્વપ્નોથી ભરાવા લાગ્યો હતો. હા, હવે હું એકલી નહોતી. શૂન્યાવકાશ હવે મારી જિંદગીમાં નહોતો. મારી જિંદગીમાં હવે એક જ નામ હતું અંશુમન….

આવકાર

તારે આંગણિયે કોઈ આશા કરીને આવે રે,
આવકાર મીઠો….આપજે રે જી…..
તારે કાને કોઈ સંકટ સંભળાવે, રે,
બને તો થોડું…..કાપજે રે જી…….
માનવીની પાસે કોઈ…. માનવી ન આવે….
રે….. (2)
તારા દિવસની પાસે દુ:ખિયાં આવે રે –
આવકાર મીઠો…..આપજે રે જી…. [1]
કેમ તમે આવ્યા છો ?….. એમ નવ કે’જે….
રે…..(2)
એને ધીરે એ ધીરે તુ બોલવા દેજે રે –
આવકાર મીઠો…..આપજે રે જી…. [2]
વાતું એની સાંભળીને….આડું નવ
જોજે….રે…..(2)
એને માથું એ હલાવી હોંકારો દે જે રે –
આવકાર મીઠો…..આપજે રે જી…. [3]
‘કાગ’ એને પાણી પાજે….
સાથે બેસી ખાજે…… રે…. (2)
એને ઝાંપા એ સુધી તું મેલવા જાજે રે –
આવકાર મીઠો…..આપજે રે જી…. [4]

સહવાસ

સહવાસના પડઘામાં અબોલો રહી જાઉં

ઘરમાં જ વસું તોય ભટકતો રહી જાઉં

જો પ્રેમ મળે છે તો પ્રતિબિંબની જેમ

પાણીમાં પડું તોય હું સુક્કો રહી જાઉં

અમર મુક્તકો

જે મસ્તી હોય આંખોમાં સુરાલયમાં નથી હોતી

અમીરી કોઈ અંતરની મહાલયમાં નથી હોતી

શીતળતા પામવાને માનવી તું દોટ કાં મૂકે?

જે માની ગોદમાં છે એ હિમાલયમાં નથી હોતી

Gujarati Scraps

ઝરણાં બનીને પહાડ ઓગળતા રહ્યા

આપણે માધ્યમ વિના મળતા રહ્યા

પાંદડુ થથર્યું હશે કોઇ ડાળ પર

એટલે પાછા પવન વળતા રહ્યા

આમ તો મળવાનું પણ ક્યાંથી બને

સારું છે કે સ્વપ્નમાં મળતા રહ્યા

સાવ આ તો શ્વાસ જેવું લાગે છે

એટલે આ જીવમાં ભળતા રહ્યા

એક ક્ષણ

હસતા નાચતા ગાતા વિતાવીએ જીવનની આ ક્ષણ
એક એક ક્ષણને જોડી બનાવીએ જીવન માત્ર એક ક્ષણ

જોજનો દૂર છે જાવું ચાલ ઉઠાવીએ એક ડગલું આ ક્ષણ
એક એક ડગલું જોડી પહોંચતા લાગશે માત્ર એક ક્ષણ

ના જો આગળ ના જો પાછળ જોઇ લે મન ભરીને આ ક્ષણ
પલક ઝપકતા વીતી જાશે જીવી લે મન ભરીને માત્ર એક ક્ષણ

બદલાય મોસમ બદલાય રસ્તા ના બદલાય કદી આ ક્ષણ
ઘૂઘવાતા આ મહાસાગરમાં તરવા નૌકા છે માત્ર એક ક્ષણ

ક્યારેક મીઠી ક્યારેક તીખી ક્યારેક ખાટી લાગતી આ ક્ષણ
અવિરત અવિનાશી તોયે લાગતી સાવ નોખી હરેક ક્ષણ

ક્ષણનો મહિમા ક્ષણની ગરિમા ક્ષણના સર્વ આ લક્ષણ
જાણશે જે સમજશે એ ક્ષણમાં બુદ્ધના હરેક આ લક્ષણ

બંધ આંખે હેતુ વાંચો છો તમે

બંધ આંખે હેતુ વાંચો છો તમે
રેતી દેખી સેતુ બાંધો છો તમે
સાત પગલાં ચાલવા છે એટલે
સાવ ટૂંકો પંથ માંગો છે તમે

મૃગજળની માયા છોડીને, જળ સુધી જવું છે, અમને જે છેતરે છે, એ છળ સુધી જવું છે.

પચીસ વર્ષનો પરિણય પચીસ પગથિયાં ચડીને પહેલા માળે પહોંરયો, ત્યાં જે પહેલી ઓફિસ દેખાણી એના પ્રવેશદ્વાર ઉપર પાટિયું મારેલું હતું એ એણે શાંતિથી વાંરયું. એક, બે વાર નહીં પણ પૂરા પાંચ વાર વાંરયું : જનક જાસૂસ એજન્સી, ઝીરો ઝીરો એઇટ. પાટિયાની નીચે એક મૂછડ આદમીનો બિહામણો ફોટોગ્રાફ લગાડેલો હતો.
પરિણયને એક વાર પાછા વળી જવાનો વિચાર આવી ગયો. પણ પછી એને લાગ્યું કે એ જે સમસ્યાથી ધેરાઇ ગયો છે એમાંથી એક માત્ર આ જાસૂસ જ એને બચાવી શકશે અને કદાચ એ નહીં બચાવી શકે તો પણ બીજું નુકસાન તો નથી જ થવાનું ને! વધુમાં વધુ થોડાક પૈસા પાણીમાં પડી જશે. માટે અહીં સુધી આવ્યો છું તો આ જનક જાસૂસને મળી તો લેવું જ.
એ બારણું હડસેલીને અંદર પ્રવેશ્યો. એ પ્રતીક્ષાકક્ષ હતો. પરિણય એની સજાવટ જોઇને ડઘાઇ ગયો. એક દીવાલ ઉપર પોસ્ટરો જ પોસ્ટર ચોંટાડેલા હતા. જગતભરમાં બનતા તમામ જાતના અપરાધોના ચિત્રો. ખૂન, હત્યા, અકસ્માત, બળાત્કાર, અગ્નિદાહ વગેરે વગેરે. બીજી દીવાલ ઉપર અસ્ત્રો, શસ્ત્રો અને જાત -જાતનાં ઘાતક ઓજારોના ચિત્રો હતા.
સામેની દીવાલ ઉપર જેમ્સ બોન્ડનું વિશાળ પોસ્ટર લગાડેલું હતું. એની છેક નીચે એક ટેબલની પાછળ ખુરશીમાં એક કદરૂપો માણસ રિસેપ્શનિસ્ટ તરીકે બેઠેલો હતો. એના જમણા ગાલ ઉપર રૂઝાયેલા ઝખમનો મોટો ચીરો પડેલો હતો. કમરામાં ખૂબ મંદ ઉજાસ હતો. આને કારણે વાતાવરણ વધારે બિહામણું લાગતું હતું. આ વાતાવરણને વધારે ડરામણું બનાવવાનું કામ પેલા ચીરાયેલા ગાલવાળા રિસેપ્શનિસ્ટે કર્યું, ‘બોસને મળવું છે? એપોઇન્ટમેન્ટ લીધેલી છે?’ એનો ઘોઘરો અવાજ સાંભળીને પરિણયને ત્યાંથી નાસી છૂટવાનું મન થઇ આવ્યું, પણ ફરીથી એની સમસ્યાએ એને અટકાવી લીધો.
‘હા, મારે સાહેબની સાથે ફોન પર વાત થઇ ગઇ છે. તમે ત્યારે ઓફિસમાં હાજર ન હતા, એટલે સીધી એમની સાથે જ.’
‘ઠીક છે, તમે અંદર જઇ શકો છો.’ પરિણય ઝપાટાભેર અંદર ઘૂસી ગયો. વિશાળ કમરાની વચ્ચોવચ જાસૂસ જનકરાય ઝીરો ઝીરો એઇટ બેઠા હતા. એરકન્ડિશન્ડ ઓફિસમાં એ ગરમ કોટ ચડાવીને બેઠા હતા. આંખો પર કાળા રંગના ગોગલ્સ હતા. હોઠો વચ્ચે નાની હોકલી જેવી પાઇપ હતી, જેમાંથી તમાકુની સુગંધ અને ધુમાડાની દુર્ગંધ એક સાથે ઊઠી રહી હતી. એણે પાઇપ પીતાં-પીતાં શબ્દો બહાર ફેંકયા, ‘બી સીટેડ, મિ.પરિણય પુરોહિત. બોલો, હું તમારી શું સેવા કરી શકું?’
‘હું... મને... તમે...’ પરિણય થોથવાઇ ગયો. એ નક્કી કરી શકતો ન હતો કે આ જનક જાસૂસ એની મદદ કરી શકશે કે નહીં.
‘તો તમારા મનમાં અમારી એબિલિટી વિશે શંકા છે, રાઇટ?’ જનક જાસૂસે પહેલા જ ઘા મારીને પરિણયને ચીત્ત કરી દીધો, ‘બટ યુ શૂડ નોટ વરી. મારા નામની પાછળ આ ઝીરો ઝીરો એઇટ એમ ને એમ નથી લગાડયું.’ ‘હું એ જ વિચારતો હતો. જેમ્સ બોન્ડને ઝીરો ઝીરો સેવન કહેવાય છે, એ તો હું જાણું છું, પણ આ એઇટ?’
‘બહુ સીધી વાત છે. અમે જેમ્સ બોન્ડ કરતાં પણ એક ડગલું આગળ છીએ. જે કામ એનાથી ન થાય તે અમે કરી આપીએ છીએ. બોલો, તમારો શું પ્રોબ્લેમ છે?’ આટલું બોલીને જનક જાસૂસે ધુમાડો છોડયો.
‘મારો પ્રોબ્લેમ બહુ અજીબો-ગરીબ છે.’ પરિણયે હિંમત એકઠી કરી, ‘મારું લગ્ન આજથી ત્રણેક મહિના પહેલાં થયું. મારી પત્ની ભીનાશ નખશીખ નિતાંત સુંદર યુવતી હતી. આજે પણ છે. પણ પરણીને એ સાસરે આવી ત્યારથી જ એનું વર્તન કંઇક વિચિત્ર લાગી રહ્યું હતું. એને ઘરકામમાં સહેજ પણ રસ પડતો ન હતો. રસોડું, કચરા-પોતા, કપડાં-વાસણ વગેરે બધું જ મારી મમ્મી સંભાળી લેતી હતી. દિવસની વાત જવા દો, ભીનાશને તો રાત સાચવવામાં પણ રસ ન હતો. ત્રણ મહિનામાં ભાગ્યે જ અમે બે-ચાર વાર...’ પરિણયનો અવાજ મંદ થઇ ગયો.
‘એની ફિઝિકલ પ્રોબ્લેમ વિથ યુ?’ મૂછ્છડે ધુમાડો છોડયો.
‘ના, જરા પણ નહીં. મને જયારે પણ ક્રિકેટમેચમાં રમવાની તક મળી, મેં સેન્ચૂરી જ ફટકારી હતી. પણ ભીનાશ મારા ઘરમાં ખુશ દેખાતી ન હતી. આખરે એ એના મા-બાપના ઘરે ચાલી ગઇ. રક્ષાબંધનના તહેવાર નિમિત્તે એ ગઇ એ ગઇ. પાછી આવી જ નહીં.’
‘તમે એને ફોન કર્યો? એને મનાવવાની કોશિશ કરી?’
‘એ ફોન જ નથી ઉઠાવતી. રૂબરૂ જવાનો તો સવાલ જ પેદા થતો નથી. અમે કેટલાંક વચેટિયા સગાઓને મોકલ્યા, તો જાણવા મળ્યું કે ભીનાશ હવે કયારેય સાસરીમાં આવવા તૈયાર નથી.’
‘તો પછી છૂટાં થઇ જાવ! આવી કોરી નદીમાં ભીનાશ શોધવાનો કોઇ મતલબ નથી.’ ‘પણ એ ડિવોર્સ આપવાનીયે ના પાડે છે.’ પરિણય રડમસ થઇ ગયો, ‘મારી ખરી સમસ્યા આ જ છે. ભીનાશ કશું જ બોલતી નથી. એને મારી સાથે રહેવુંયે નથી અને છૂટા પણ થવું નથી.’
‘આ આખાયે મામલામાં અમારી જરૂર કયાં પડી?’ જાસૂસ જનકે પાયાનો પ્રશ્ન પૂછી નાખ્યો. ‘મને એક બાબતની શંકા જન્મી છે, મારી ભીનાશનો જરૂર કોઇ ભૂતકાળ હોવો જોઇએ. એને કોઇની સામે લફરુ હોય તો જ એ મારી સાથે આવું રુક્ષ વર્તન કરે. આ લગ્ન પણ એણે ઢાલ તરીકે જ કર્યું હોવું જોઇએ. કદાચ એનો પ્રેમી પરણેલો હશે. એટલે ભીનાશ પણ પરણી ગઇ. હવે એ પિયરમાં રહીને પેલા લફરાની સાથે ગુલછરાર્ ઉડાવતી હશે.’
‘મારો સવાલ હજુ પણ એ જ છે : આમાં અમે કયાંથી આવ્યા?’
‘તમારે એ શોધી કાઢવાનું છે કે ભીનાશનાં ટાંકા કોની સાથે ભીડાયેલા છે. તમારો જાસૂસ દિવસ-રાત ભીનાશનો પીછો કરીને, એની આવન-જાવન પર નજર રાખીને, એ કોને-કોને, કયારે અને કયાં એકાંતમાં મળે છે એ વાતની માહિતી એકઠી કરશે. એ બેયનાં મિલનના ફોટા પાડશે અને મારા હાથમાં સોંપશે. એ માટે જે કંઇ ફી થશે તે ચૂકવવા હું તૈયાર છું.’
‘આમ કરવા પાછળનો ઉદ્દેશ?’
‘છૂટાછેડા. જો ભીનાશને મારા ઘરમાં આવવામાં રસ ન હોય તો મને પણ એનામાં રસ નથી. અદાલત પુરાવા માગે છે. જે તમારે મને લાવી આપવાના છે. પછી એ એનાં રસ્તે અને હું મારા રસ્તે.’ પરિણયે વાત પૂરી કરી. જાસૂસ જનકે એનું કામ સ્વીકારવા માટે આગોતરી રકમ માગી લીધી અને પછી એને હૈયાધારણ આપી, ‘આ તો અમારા માટે ડાબા હાથનો ખેલ છે. અઠવાડિયામાં જ કામ પૂરું થઇ જશે. તમે આવતા શનિવારે આવો.’
એક અઠવાડિયું પરિણયે માંડ-માંડ વિતાવ્યું. બીજા શનિવારે જાસૂસ સમ્રાટ જનકની ઓફિસમાં પહોંચી ગયો. ‘તમારું કામ થઇ ગયું છે. અમારા બાહોશ એજન્ટે આખી સી.ડી. ભરાય એટલા ફોટોગ્રાફસ પાડી લીધા છે. તમારી શંકા સાચી પડી છે. રોજ બપોરના સમયે તમારી રૂપાળી પત્ની બની-ઠનીને એનાં પ્રિયતમને મળવા માટે બહાર નીકળે છે. સૂમસામ બગીચામાં, રેસ્ટોરન્ટના એકાંત ખૂણાઓમાં, સિનેમા હોલના અંધારામાં અને બદનામ હોટલોના બંધ કમરાઓમાં.’
‘બસ! બસ! મારાથી વધારે નહીં સાંભળી શકાય. એ સી.ડી. મારા હાથમાં મૂકો અને જે ખર્ચ થયો હોય તે.’ પરિણય તસવીરોવાળી સી.ડી. લઇને ઓફિસના પગથિયાં ઊતરી ગયો. એ એટલો બધો આવેશમાં હતો કે સીધો જ એના સસરાની ઓફિસમાં પહોંચી ગયો. એના સસરા ભવાનીશંકર શેરબજારના બહુ મોટા ખેલાડી હતા. માલદાર હતા. પરિણયે જતાં વેંત પેલી સી.ડી. સસરાજીના ટેબલ પર ફેંકી, પછી લલકાર કર્યો, ‘જુઓ, તમારી રાજકુંવરીનાં પરાક્રમો!’
ભવાનીશંકરનું લેપટોપ એમની બાજુમાં જ પડેલું હતું. એમણે સી.ડી એની અંદર ભરાવીને ફોટોગ્રાફસ જોવાનું શરૂ કર્યું. એ સાથે જ સસરો-જમાઇ ચોંકી ઊઠયા. ‘અરે! આ શું?’ ભવાનીશંકર રાડ પાડી ઊઠયા, ‘આ તો ભાનુ છે! તમારી સાસુ. મારી ઘરવાળી. એ આવી ચારીત્ર્યહીન છે?! ઓહ્, એણે મને આખી જિંદગી છેતર્યો! હું એને નહીં છોડું. જમાઇરાજ, થેન્ક યુ વેરી મચ. આ પુરાવાઓ લાવી આપવા બદલ તમારો ખૂબ ખૂબ આભાર.
આના આધાર પર હું ભાનુમતીથી છુટાછેડા મેળવી શકીશ. એની ટાપટીપ અને ફીગર જાળવી રાખવાના ધખારા જોઇને બધાં એના વખાણ કરતા હતા કે મા અને દીકરી જાણે બહેનો હોય એવી જ લાગે છે! હવે મને ખબર પડી કે એની યુવાનીનાં છોડને કોણ પાણી પાતું હતું! હવે એની ખેર નથી.’ ભવાનીશંકર એમના માથાના વાળ ખેંચી રહ્યા હતા અને પરિણય વિચારી રહ્યો હતો કે આ શું થઇ ગયું! પોતાનું ઘર સાંધવાના પ્રયાસોમાં એ સસરાજીનું ઘર ભાંગી બેઠો! (શીર્ષક પંકિત : ‘કાયમ’ હઝારી)

Shayari

Jeevan Ma Tara Vagar Kai Nathi,
Tara Prem Vagar Maro Prem Kai Nathi,
Hu Vichar Ma Khoyo Chu Tara,
Ke Mara Vichar Tari Yaad Vagar Kai Nathi,

Hu Koi Divas Eklo Betho Nathi,
Badhani Sanghat Koidi Ne Rehto Nathi,
Pipada Niche Araam Karo Chu,
Ke Tara Sapna Vagar Mane Araam Nathi,

Pankhiyo Madhur Saad Chede Che,
Magar Tari Awaz Vagar Eno Saad Kai Nathi,
Maara Lagan Bhale Na Thaya Tari Hare,
To Mara Jeevan Ma Tara Vagar Kai Nathi !

Hu Gujarati Chu, Pan Saro Gujarati Kavi Nathi,
Mane Ash Ache Tamne Pasand Padse,
Ne Mari Koshish Tamara Mate Bekaar Nathi !!!!

Shayari

Na sarovar ma dubya , na samandar ma dubya.
Dubi gaya tamari ankho ni jheel ma,
Ek jotish ni kaheli vaat che,
Mane sacche j pani ni ghaat che…

Aa prem ni ramat pan kamaal che
haar hoy ke jeet ek sarkhi dhamal che
nirala ena niyam,nirali eni chaal che
harela to thik tema jeetela pan behaal che…

Lakhi lejo hatheli ma naam maru,
sneh na desh ma che dhaam maru
Koik divas jo taras lagse tamne,
hatheli thi pani pita yaad aavse naam maaru.

Sagar puche reti ne : Bhinjvu tane ke kem?
Sagar puche reti ne : Bhinjvu tane ke kem?
Reti mann ma roi padi : Aam kai puchi puchi ne thata hase prem

jane chhe chata anjan bane chhe ,
aevi rite shu kam mane heran kare chhe ,
mane puche che ke tane shu game chhe ,
kavi rite kahu ke mane to tu game chhe

એક દૂજે કે લિએ – અવંતિકા ગુણવંત

[1] એ જિંદગી જીવવાની કલા જાણે છે

ઋષભ મુંબઈથી કન્યાની પસંદગી માટે એના ગામ આવ્યો. મામી બોલ્યાં : ‘શહેરની એકે છોકરી નજરમાં ન આવી તો છેક અહીં છેવાડાના ગામમાં આવ્યા ? અહીંની છોકરી તમને નજરમાં ય નહીં આવે. અહીંની છોકરીને ટાપટીપ બહુ ન આવડે, પટ પટ બોલતા ન આવડે, થોડી શરમાળે હોય. તમે તો મોટા સર્જન ડૉક્ટર. કેવો તમારો ફલેટ, ત્યાં અહીંની ઊછરેલી શોભતી હોય ?’
મામા બોલ્યા : ‘બહેન કહેતાં હતાં કે કેવી કેવી ડૉક્ટર છોકરીઓ આવે છે, ઋષભ જેટલું જ ભણેલી, કમાતી ને વળી રુઆબદાર, રૂપાળી પરંતુ ઋષભ કહે છે ઘરમાં હું એક ડૉક્ટર છું તો બસ છે. મારે ડૉક્ટર નહીં કલાકાર છોકરી જોઈએ છે.

બનેવી કહેતા હતા કે, ‘આવું સાંભળ્યું ને કલાકાર છોકરીઓની લાઈન લાગી ગઈ. કોઈને ગાતાં આવડે, કોઈને નાચતાં તો કોઈને ચીતરતાં. એ બધીઓનાં નામનાં સિક્કા પડે, છાપામાં ફોટા આવે, પણ ભાઈસાહેબને એકે પસંદ ન પડે. કહે છે મારે તો જેનો આત્મા કલાકારનો હોય, જેનાં રૂંવેરૂંવેથી સૌમ્યતા ને શીતળતા પ્રગટતી હોય એવી જીવનસાથી જોઈએ. એ છોકરી જીવન જીવવાની કલા જાણતી હોવી જોઈએ.’ મામાએ એમનું કહેવાનું પૂરું કર્યું એટલે મામી બોલ્યાં : ‘જુઓ ભાઈ, આ મયૂરી તમને પસંદ પડે તો એના તો ભાગ્ય જ ખૂલી જશે. છોકરી ખોટી નથી.’

ઋષભ મામા-મામી સાથે મયૂરીના ઘરે પહોંચ્યો. આંગણામાં પગ મૂક્યો ને એને ઘર ગમી ગયું. નાનું એક માળનું એ ઘર હતું. એ હતું એના કરતાં ય નીચું દેખાતું હતું, કારણ કે પ્લીન્થ ઊંચી ન હતી ને છત સાવ નીચી હતી. ચારેબાજુ ફૂલછોડના ક્યારાઓ હતા. વાતાવરણમાં મધુરતા અને તાજગીનો અહેસાસ થતો હતો. ઘરમાં મયૂરીનાં દાદા, દાદી, મમ્મી, પપ્પા તથા એક કુંવારા ફોઈ હતાં. આગલી રૂમમાં જ ત્રણેક કબાટો હતાં જેમાં પુસ્તકો જ પુસ્તકો હતાં. ભીંતો પર પેઈન્ટિંગો હતાં. ઋષભ મયૂરીને એકાંતમાં મળ્યો ત્યારે બોલ્યો : ‘તમારા ઘરનું વાતાવરણ કેવું અલગ છે ! એકદમ શાંત છતાંય ભર્યું ભર્યું અને જીવંત.’
‘તમને ગમ્યું ?’ મયૂરીએ પ્રેમાળ સ્નિગ્ધ કંઠે પૂછ્યું.
‘હા’ ઋષભ બોલ્યો. વાતનો દોર સાધતાં મયૂરીએ પૂછ્યું, ‘અને બીજું શું શું ગમ્યું ?’ ઋષભ મયૂરીના વાકચાતુર્યં અને સાહજિક સરળ વર્તનથી પ્રસન્ન થઈ ગયો. કેવી સ્વાભાવિકતાથી નિ:સંકોચ છતાં પૂરા વિવેકથી મયૂરી વાત કરે છે. એ હસી પડ્યો ને નિખાલસતાથી બોલ્યો, ‘મને તમે ગમ્યાં અને આ સવાલ હું તમને પૂછી શકું ને ? તમને હું ગમ્યો ?’

ઋષભના સવાલનો જવાબ આપવાના બદલે મયૂરી બોલી, ‘તમે મારી સાથે કોઈ લાંબી વાત ન કરી, પ્રશ્નો પૂછી પૂછીને મારો તાગ મેળવવા મથ્યા નહીં ને સીધો નિર્ણય લઈ લીધો અને તમારા ઘરનાં સાથે ચર્ચાવિચારણા કર્યા વિના પ્રગટ કરી દીધો !’
‘તમને કોઈ પ્રશ્નો પૂછવાની જરૂરત જ ક્યાં છે ? તમારો પરિચય તો તમને જોતાંવેંત મળી જાય છે. તમારો આ હાસ્યમંડિત ચહેરો, તમારી આંખોના મૃદુ ભાવ, તમારી વેશભૂષા, તમારું બોલવું, ચાલવું, આ અવાજ. મેં કલ્પના કરી હતી એના કરતાંય તમે વધારે સુંદર છો, મનમોહક છો. મારે ઘરમાં કોઈને પૂછવાની જરૂર નથી, કોઈનો અભિપ્રાય જાણવાની જરૂર નથી. મમ્મીપપ્પાએ બધું મારી પર છોડ્યું છે. મારા હૃદયે મને મંજૂરી આપી દીધી છે.’ મયૂરી ઋષભની નિર્દંભ ભાવુકતા પર વારી ગઈ. એણે ઋષભને એવું ય ન પૂછ્યું કે તમારા આ ભાવ જિંદગીભર રહેશે ને ? મયૂરી બુદ્ધિશાળી છે પણ શંકાશીલ નથી. લાગણી અને તર્કનું સમતોલન સાચવીને એ જીવનારી છે. ક્યાં હૃદયનું અને ક્યાં બુદ્ધિનું કેટલું સાંભળવું એ જાણે છે. લાંબી ચર્ચા કર્યા વિના બેઉએ એકબીજાને સમસ્ત હૃદયથી પસંદ કરી લીધાં.

મયૂરી બોલી, ‘મારા દાદાજી કાયમ કહે છે તમારા માટે જે પાત્ર નિર્માણ થયું હોય એને વ્યવહારિક બુદ્ધિથી મૂલવવાની કે ટકોરા મારીને એની ખાતરી કરવાની કોઈ જરૂરત નથી. તમે જુઓ ને એ પાત્રને ઓળખી જશો, હ્રદય જ પોકારી પોકારીને તમને આ વાત કહેશે, માત્ર એ સાંભળવા માટે તમારા કાન સરવા જોઈએ. તમારું ચિત્ત શાંત, કોલાહલશૂન્ય જોઈએ.’

આવો જ કિસ્સો છે વાસવી અને મોહિતનો. અમેરિકા સેટલ થયેલો ઍન્જિનિયર મોહિત ઈન્ડિયા પરણવા આવ્યો ત્યારે એનાં માબાપે ઍન્જિનિયર, ફાર્માસીસ્ટ અને ડૉક્ટર છોકરીઓ જોઈ રાખી હતી. દુનિયાના કોઈ પણ દેશમાં વસી શકે એવી પાવરફૂલ અને બહિર્મુખી એ છોકરીઓ હતી. આજકાલ પરદેશથી આવનાર છોકરાઓ કે છોકરીઓ આવા ડિગ્રીધારી જીવનસાથીને પસંદ કરે છે. આવાં પાત્રોની પસંદગીમાં ભૌતિક લાભની ગણતરી હોય છે. પસંદ કરેલું પાત્ર મબલખ કમાશે એવી ધારણા હોય છે. પરંતુ મોહિતે ટૅકનિકલ ભણેલી નહીં પણ સાયકૉલોજી સાથે ગ્રેજ્યુએટ થયેલી વાસવીને પસંદ કરી. અમદાવાદમાં ઊછરેલી ને ગુજરાતી માધ્યમમાં ભણેલી વાસવીને ફટાફટ અંગ્રેજી બોલતાં ય નહોતું આવડ્યું. એ બુદ્ધિમતી હતી પણ સંકોચશીલ હતી. તો શું જોયું મોહિતે વાસવીમાં ? મોહિતને તો એક પ્રેમાળ ઉષ્માભરી પત્ની જોઈતી હતી, જેનો હેતભર્યો સંગ અને કાળજી એને રોજેરોજ મળી રહે. મોહિત કહે છે સગાં, સ્વજનો, મિત્રો અને આપણા દેશથી દૂર રહેનાર મારા જેવા માટે તો પત્ની જ બધાંની ખોટ પૂરી કરનાર હોવી જોઈએ. એની પાસેથી ભરપૂર પ્રેમ મળે, પછી મારી કોઈ વિશેષ માગ નથી. હા, વાસવીને ઈચ્છા હશે તો એ આગળ ભણશે, કમાશે. એના વિકાસ માટે એને જે યોગ્ય લાગે તે કરશે, બધામાં મારો ટેકો હશે. બસ, મારે તો એક એવી જીવનસાથી જોઈએ છે, જેની સાથે હું તાદાત્મ્ય અનુભવું ને અમારા બેઉનાં જીવન ભર્યાં ભર્યાં થાય.

હજી આજેય ઘણાં યુવાનોને પરંપરાગત શાંત જિંદગી ગમે છે. એમને પૈસાની કમાણી કરતાં ય ભર્યા ભર્યા ગૃહસ્થજીવનનો મોહ હોય છે. પુરુષની જેમ જ સ્ત્રી જીવનસાથી કમાય ને બેઉ જણ ભેગાં થઈને ધન એકઠું કર્યા કરે એવી કોઈ લાલસા એમને નથી હોતી. એમના જીવનમાં પૈસા સિવાય પ્રેમની વધારે મહત્તા હોય છે.

હા, સ્ત્રી બહાર નીકળે. બહારની દુનિયાના પડકારો ઝીલીને પોતાનું દૈવત બતાવી દે એ ગમે છે. એમાં તેઓ પૂરો સહકાર આપે છે. સાથે સાથે સ્ત્રી એનું પોતાનું નાજુક કોમળ પ્રેમાળ હૃદય પણ સાચવે, ઘરમાં એની હૂંફ વર્તાય એવું પણ ઈચ્છે છે. આમ સ્ત્રી પાસે ઘણી અપેક્ષાઓ રખાય છે. એને દરેક કાર્યમાં સહયોગ આપવા પુરુષ તૈયાર રહે છે. એ તંદુરસ્ત સમાજ માટે બહુ સરસ એંધાણ છે. આવી દષ્ટિ રહેશે તો જ કુટુંબો પ્રફુલ્લિત રહેશે.
.

[2] પ્રતીક્ષામાં નીરવે શું જોયું ?

પ્રતીક્ષાને જોઈને વિચાર આવે કે સામાન્ય દેખાવની સીધીસાદી છોકરીને કોણ પસંદ કરશે ? નથી એને ટાપટીપ આવડતી, નથી બોલવા-ચાલવાની છટા, સાવ સરળ છોકરી છે. હા, એ ઘરકામમાં હોશિયાર ને લાગણીવાળી છે પણ એ એને જોવા આવનારને પ્રથમ નજરે કેવી રીતે ખબર પડે ? અને ખબર પડે તો ય હવે માત્ર ઘરકામની આવડત કે લાગણીને કોણ પૂછે છે ? બધાંને સ્માર્ટ રૂપાળી છોકરી જોઈએ છે. એનાં માબાપને પણ એની ચિંતા રહેતી હતી. કેટલાય ઠેકાણેથી ના પડી હતી. ભાંગેલા હૈયે પણ એમના પ્રયત્ન ચાલુ જ હતા.

એક દિવસ નીરવ એને જોવા આવ્યો. નીરવ એમ.કોમ થયેલો ને બે ઠેકાણે જૉબ કરીને સારું કમાતો ને દેખાવમાં સ્માર્ટ અને હસમુખો હતો. એને જોઈને પ્રતીક્ષાને થયું કે આવા રૂપાળા છોકરાને મમ્મીપપ્પા શું કામ બોલાવતાં હશે ? આવો સરસ છોકરો તો મને ના જ પાડશે. પણ સૌના આશ્ચર્ય વચ્ચે નીરવ તરફથી હા આવી. કોઈએ નીરવને કહ્યું : ‘પ્રતીક્ષા કરતાં ક્યાંય સુંદર છોકરીઓ તને મળત. આવી ગાંગલીને શું હા કહી ? એનામાં તેં શું જોયું ?’
નીરવ બોલ્યો : ‘એક સ્ત્રીમાં જે જોઈએ એ બધું જ એનામાં છે. હું એને જોવા ગયો ત્યારે મારી સાથે મમ્મી હતી ને સાથે ભાભીનો બે વર્ષનો બાબો સત્યમ હતો. સત્યમને શરદી અને કફ હતાં. એણે નાસ્તો કર્યો ને તરત ત્યાં ઊલટી કરી. હું ને મમ્મી એકદમ સંકોચ પામી ગયાં હતાં, પરંતુ પ્રતીક્ષાએ કેટલી સાહજિકતાથી બધું સાફ કર્યું. સોફા-કારપેટ બધું બગડ્યું હતું પણ એના મોં પર જરાય અણગમો નહીં, સૂગ નહીં. પ્રતીક્ષાનાં મમ્મી ય કેટલાં ખાનદાન. એ કહે, હોય છોકરાંને તો આવું થાય. સારું થયું એનો કફ નીકળી ગયો. હવે એ સાજો થઈ જશે.’ એમના બોલવામાં ક્યાંય બનાવટ ન હતી. એમનાં સોફા-કારપેટ બગડ્યા એનો જરાય કચવાટ નહીં.

હું પ્રતીક્ષાને એકાંતમાં મળ્યો ન હતો. અમે બેઉએ વાત કરી ન હતી. મેં એને હા કહી ન હતી, એ મારું મન જાણતી ન હતી ત્યારે અમે માત્ર મહેમાન જ હતાં, મહેમાનને આવી રીતે સાચવનાર સ્નેહાળ, સેવાભાવવાળી છોકરી દીવો લઈને શોધવા જઈએ તો ય નથી મળતી. પ્રતીક્ષા લાગણીશીલ છે, વિવેકી છે, ફરજના ભાનવાળી છે, સમજદાર અને ઠરેલ છે. જીવનસાથીમાં આનાથી વધારે શું જોઈએ ! બાહ્યરૂપનો મને કદી મોહ નથી થયો. એ કેટલી સરળ અને આડંબરહીન છે. મારી સાથે મમ્મી હતી. મમ્મી ઘરડી નથી. એ સત્યમને સાફ કરી શકતી હતી. ઘેર ભાભી હોય તો ય મમ્મી જ સત્યમને નવડાવે છે, સત્યમ મમ્મીનો જ હેવાયો છે પણ પ્રતીક્ષામાં એવી તો કઈ આવડત, કેવી ખૂબી કે સત્યમે એની પાસે બધું સાફ કરાવ્યું. એને જરાય અજાણ્યું ન લાગ્યું. બાળક માણસને બહુ સારી રીતે ઓળખી શકે છે. એ ક્ષણે જ મારા હૈયામાંથી પ્રતીક્ષા માટે હા નીકળી હતી. આવી છોકરી હોય તો હું એકલો જ નહીં, મારું આખું કુટુંબ સચવાય. ઘણાં ઘરોમાં રૂપાળી, હોંશિયાર, બાહોશ પુત્રવધૂ હોય છે તોય માબાપ દીનહીન, લાચાર, ઓશિયાળાં થઈને એક ખૂણામાં બેસી રહ્યાં હોય છે. મને આવું ન ગમે. મને વિશ્વાસ છે પ્રતીક્ષાના રાજમાં મારાં મમ્મીપપ્પા કદી ઓશિયાળાં કે લાચાર બનીને નહીં જીવે. એમનાં હૈયાં સૂનકારનો અનુભવ નહીં કરે.

કેટલાય યુવાનો જીવન વ્યવસ્થિત જીવી શકાય, કુટુંબ ને ઘર બરાબર સચવાઈ શકે માટે સંસ્કારી, સદગુણી અને ખાસ તો નમ્ર છોકરી પસંદ કરે છે. જે છોકરીઓ ગૃહિણી થવામાં ગૌરવ સમજતી હોય ને અહમવાળી ન હોય, એ છોકરીઓ ભલે દેખાવે મનમોહક કે આકર્ષક ન હોય, પણ એમનું ભીતર ભાવનાશીલ હોય છે. તેઓ બીજાને સુખી કરવામાં માને છે. સદભાવ અને સર્વ પ્રત્યેનું હેત એમના ચહેરાને અનેરી શોભા આપે છે. હા, એ સૌંદર્ય જોવા દષ્ટિ જોઈએ.

થોડું હસી લો….!

[1] મુંબઈની લોકલ ટ્રેનનો એક અનુભવ
મુંબઈના આ માનવ-મહેરામણમાં જો ગામડાની કોઈ અહીંના ધમાલિયા જીવનથી તદ્દન અજાણ અને બિનઅનુભવી વ્યક્તિ આવી ચડે તો તેણે અનેક હાડમારીઓ અને મુશ્કેલીઓનો સામનો કરવો પડે છે. આવા જ એક તાજા અનુભવમાં બિચારા એક યુવાનને લોકલ રેલગાડીમાં મુસાફરી કરતા મુંબઈગરાઓના વધુ પડતા ઉત્સાહી અને મદદરૂપ થવાના સ્વભાવનો ભોગ બનવું પડ્યું. આપણો આ હીરો, પુણેનો એક યુવાન, માટુંગા જવા માટે મુંબઈ લોકલ પકડે તો છે, પણ જેમ ટ્રેન અને નસીબનું હંમેશા બનતું હોય છે તેમ જ ભૂલથી એ ટ્રેન ફાસ્ટ નીકળે છે અને તે માટુંગા સ્ટેશને ઊભી રહેતી નથી. આપણો હીરો તેને પોતાની ભૂલ સમજાતાં બેબાકળો બની જાય છે. પણ ટ્રેન તો ચાલુ થઈ ગઈ હોય છે એટલે તે મૂંઝાઈ જાય છે.
તેની દશા જોઈને એક દયાળુ સહમુસાફરે તેને મદદ કરવાનું નક્કી કર્યું. તે મુસાફર છેલ્લાં છ વર્ષથી આ જ ટ્રેનમાં મુસાફરી કરતો હતો તેથી તેને જાણ હતી કે રોજ એ ટ્રેનની ગતિ માટુંગા સ્ટેશન આવતાં અતિશય ધીમી પડી જતી. આથી પોતાના એ સ્વાનુભવ અને નિરીક્ષણ મુજબ તેણે આપણા હીરોને ગાડી માટુંગા પાસે આવે કે તરત ચાલુ ટ્રેને ઊતરી જવા કહ્યું. તેણે પાછી એમ પણ સલાહ આપી કે ચાલુ ટ્રેનમાંથી ભુસ્કો માર્યા બાદ તેણે એકદમ ઊભા ન રહી જવું અને ટ્રેન સાથે જ તેની ગતિની દિશામાં જ થોડું દોડ્યા પછી અટકવું.
જેવું માટુંગા સ્ટેશન આવ્યું કે ખરેખર ટ્રેનની ગતિ ધીમી પડી અને આપણા હીરોએ પેલા મદદગાર મુસાફરની સલાહ મુજબ ચાલુ ગાડીમાંથી ભુસ્કો માર્યો પણ ખરો, ફક્ત ભૂલ એણે એટલી કરી કે ટ્રેનથી થોડે અળગા થઈ દોડવાની જગ્યાએ એણે ટ્રેનની લગોલગ જ દોડ્યા કર્યું. હવે બન્યું એમ કે આપણો હીરો દોડતાં દોડતાં આગળના ડબ્બા સુધી પહોંચી ગયો અને એ ડબ્બાનાં મુસાફરોએ તેને આટલી બધી મહેનત કરતો જોઈ ધારી લીધું કે તેને ટ્રેન પકડવી છે ! આથી એમણે તેને બાવડું ઝાલી ડબ્બામાં અંદર ખેંચી લીધો. તેના બદનસીબે તરત ગાડીએ ઝડપ પકડી લીધી અને માટુંગા પસાર થઈ ગયું. એ નવા ડબ્બાના મુસાફરોએ તો તેને ગાડીમાં સફળતાપૂર્વક ચડી જવા બદલ અભિનંદન પાઠવ્યા. ત્યારે તેણે એ બધાને જણાવ્યું કે કઈ રીતે એ બધાએ તો ઊલટું તેની બધી મહેનત પર પાણી ફેરવી નાખ્યું હતું !
તેના પાછળ ડબ્બાવાળા મુસાફરો, જેમણે આ બધો ‘ડ્રામા’ જોયો તેઓ હસી હસીને બેવડ વળી ગયા જ્યારે આપણો હીરો દાંત કચકચાવતો રહી ગયો !!!.

[2] ચતુરાઈભર્યો જવાબ
એક વાર એક મિકેનિકે તેની ગાડી રિપેર કરવાની દુકાનમાં એક બગડેલી ગાડીમાંથી તેના એન્જિનનું સિલિન્ડર બહાર કાઢી રહ્યો હતો. ત્યાં તેની નજર તેના શહેરના ખ્યાતનામ હૃદયના ડૉક્ટર પર પડી જે તેની દુકાનમાં પોતાની ગાડી સમી કરાવવા આવ્યા હતા. તેઓ સર્વિસ મેનેજરની રાહ જોઈ રહ્યા હતા જે તેમની ગાડીમાં શું ખરાબી છે તે ચકાસવાનો હતો.
મિકેનિકે મોટેથી બૂમ પાડી કહ્યું : ‘અરે, ડૉક્ટર સાહેબ, જરા અહીં આવશો ?’ પ્રખ્યાત ડૉક્ટર, આશ્ચર્ય સાથે, મિકેનિક પાસે ગયા. મિકેનિક સમી કરી રહેલ ગાડીથી અળગો થઈ એક કપડાના ગાભાથી હાથ લૂછતાં લૂછતાં બોલ્યો :‘જુઓ, ડૉક્ટર સાહેબ, હું પણ (બગડેલી ગાડીઓનાં) હૃદય ખોલું છું, વાલ્વ કાઢી નાખું છું, તેમની મરમ્મત કરું છું. નવા ભાગ ફરી પાછા બેસાડું છું અને મારું કામ પત્યા પછી (ગાડીને) નવું સ્વરૂપ, નવું જીવન મળે છે. તો પછી આપણા કામ વચ્ચે આટલી બધી સમાનતા હોવા છતાં તમને આટલા બધા રૂપિયા શી રીતે મળે છે ?!’
ડૉક્ટર ફક્ત થોડું ઝૂક્યા અને બોલ્યા : ‘આ બધું તું (ગાડીના) ચાલુ એન્જિને કરવાનો પ્રયત્ન કરી જોજે ક્યારેક !’.

[3] થોડું હસી લો….! (કાલ્પનિક પ્રસંગ)
માઈક્રોસોફટ યુરોપ માટે નવા વડાની નિમણૂક કરવા માટે બિલ ગેટ્સે એક મોટા પસંદગી-કાર્યક્રમનું આયોજન કર્યું. 5000 ઉમેદવારો એક મોટા ખંડમાં ભેગા થયા. તેમાંના એક હતા આપણા કાંતિભાઈ શાહ.
બિલગેટ્સ : ‘તમારા સૌનો આવવા બદલ ખૂબ ખૂબ આભાર. હવે અહીં ફક્ત જેને જાવા પ્રોગ્રામિંગનું જ્ઞાન હોય તે જ લોકો બેસે. બાકીના જઈ શકે છે.’ 2000 લોકો ચાલ્યા જાય છે. કાંતિભાઈ વિચારે છે મને જાવા નથી આવડતું પણ જો હું અહીં બેસી રહું તો મને કંઈ નુકશાન થશે નહિ. જોઈએ તો ખરા શું થાય છે ?
બિલગેટ્સ : ‘હવે એવા લોકો જેમને ક્યારેય 100થી વધુ લોકોને સંભાળવાનો અનુભવ નથી તે આ ખંડ છોડી શકે છે.’ બીજા 2000 લોકો ચાલ્યા જાય છે. કાંતિભાઈ વિચારે છે મને કોઈ માણસ સંભાળવાનો બિલકુલ અનુભવ નથી પણ જો હું અહીં બેસી રહું તો મને કંઈ નુકશાન થશે નહિ. જોઈએ તો ખરા શું થાય છે ?
બિલગેટ્સ ; હવે એવા લોકો જેમની પાસે મેનેજમેન્ટની પદવી નથી તે આ ખંડ છોડી શકે છે. 500 જણ ખંડ છોડી ચાલ્યા જાય છે. કાંતિભાઈ વિચારે છે મારી પાસે સ્નાતક સુધીની જ પદવી છે પણ જો હું અહીં બેસી રહું તો મને કંઈ નુકશાન થશે નહિ. જોઈએ તો ખરા શું થાય છે ?
છેવટે બિલગેટ્સ કહે છે : હવે જે લોકો સેર્બો-ક્રેટ ભાષા ન જાણતા હોય તે આ ખંડ છોડી જઈ શકે છે. 498 લોકો ખંડ છોડી ચાલ્યા જાય છે. કાંતિભાઈ વિચારે છે મને સેર્બો-ક્રેટ ભાષાનો એક પણ શબ્દ આવડતો નથી છતાં આટલું બેઠો છું તો હવે અહીં જ બેસી રહેવા દે. જે થાય તે જોઈ લેવાશે. હવે ખંડમાં ફક્ત બિલગેટ્સ અને બીજા બે જણ બાકી રહે છે જેમાંના એક છે આપણા કાંતિભાઈ.બિલગેટ્સ કહે છે ; ‘તો ફક્ત તમે બે જણ છો જે સેર્બો-ક્રેટ ભાષા જાણો છો. તો હવે તમે મને એ ભાષામાં વાતચીત કરી સંભળાવશો ?’શાંતિથી કાંતિભાઈ બીજા ઉમેદવાર તરફ ફરીને બોલે છે : ‘કેમ છો ?’ (!!!)તરત બીજો ઉમેદવાર જવાબ આપે છે : ‘મજામાં….’ (!!!).

[4] એક સંવાદ…
પત્ની : ‘હું મરી જાઉં ત્યાર બાદ તમે શું કરશો ? શું તમે બીજું લગ્ન કરશો ?’પતિ : ‘ના રે ના…’પત્ની : ‘શા માટે નહિ ? શું તમને પરણવું નથી ગમતું ?’પતિ : ‘એવું નથી, લગ્ન તો મને ગમે છે.’પત્ની : ‘તો પછી તમે શા માટે બીજું લગ્ન કરવા નથી ઈચ્છતા ?’પતિ : ‘એમ ? તો હું બીજું લગ્ન કરી લઈશ’ (!!)પત્ની : (દુ:ખના હાવભાવ સાથે) ‘શું ?’પતિ : (સંભળાય તે રીતે કંટાળાભર્યો ખોંખારો ખાય છે.)પત્ની : ‘શું તમે ‘પેલી’ સાથે આ જ ઘરમાં રહેશો ?’પતિ : ‘ચોક્કસ ! આ ઘર કેટલું બધું સુંદર છે !’પત્ની : ‘શું તમે એને ફરવા પણ લઈ જશો ?’પતિ : ‘હા !’પત્ની : ‘આપણી નવી ગાડીમાં ?’પતિ : ‘બેશક એમાં જ લઈ જઈશ.’પત્ની : ‘શું તમે મારી બધી જ તસ્વીરો પણ તમારી એ ‘સગલી’ની તસ્વીરો સાથે બદલી નાંખશો ?’પતિ : ‘એમ કરવું જ યોગ્ય રહેશે !’પત્ની : ‘શું તમે તેને મારા ગોલ્ફ રમવાની પ્રિય લાકડીને પણ અડવા દેશો ?’પતિ : ‘ના…. તેને ગોલ્ફ રમવું જરાય નથી ગમતું…’પત્ની : …..(લાંબી ચુપકીદી)….પતિ : ‘હે ભગવાન !’ (આ મારાથી શું બફાઈ ગયું !)
સાર : પત્નીની ગોળ ગોળ વાતોમાં ના આવશો ! નહિતર ફસાઈ જશો !!.

[5] પૈસા…. પૈસા….. પૈસા…..
પૈસા મકાન ખરીદી શકે છે, ઘર નહિ….પૈસા ખાટલો ખરીદી શકે છે, ઊંઘ નહિ…પૈસા ઘડિયાળ ખરીદી શકે છે, સમય નહિ…પૈસા પુસ્તક ખરીદી શકે છે, જ્ઞાન નહિ…પૈસા હોદ્દો ખરીદી શકે છે, સમ્માન નહિ…પૈસા દવા ખરીદી શકે છે, આરોગ્ય નહિ….પૈસા લોહી ખરીદી શકે છે, જીવન નહિ….
પૈસો સર્વસ્વ નથી. ઊલટું એ ક્યારેક પીડા અને દુ:ખનું કારણ બની રહે છે. હું તમને આ જણાવી રહ્યો છું, કારણ કે હું તમારો મિત્ર છું, શુભચિંતક છું અને મારે તમારાં દુ:ખ અને પીડા હરી લેવાં છે. તો હવે તમારા બધા પૈસા મને મોકલી આપો જોઈએ. હું તમારાં દુ:ખ અને પીડા ભોગવી લઈશ (!) રોકડમાં મોકલાવજો… ઓકે ?.

Gujarati Poems

લાગે છે ઠોકરો ને છતાં દુઃખ થતું નથી,

બસ આ જ તારી રાહગુજર હોવી જોઇએ.

નિષ્ફળ પ્રણયનો દોષ તો દઉં હું તને મગર,

મારી ય લાગણીમાં કસર હોવી જોઇએ.

ચાલું છું એમ થાઉં છું મંઝિલથી દૂર હું,

ઊલટી દિશાની મારી સફર હોવી જોઇએ.

હટવા દો અંધકાર, એ દેખાઇ આવશે,

આ રાતમાં જ ક્યાંક સહર હોવી જોઇએ.

આ બહારનું જગત તો જૂઠાણાંનો ખેલ છે,

દુનિયા ખરી તો દિલની ભીતર હોવી જોઇએ....

Gujarat Poems

અગર રાખી શકો તો એક નીશાની છુ હું,

અને ખોઇ નાખો તો ફક્ત એક વાર્તા છુ હું,

રોકી શક્યુ ન કોઇ આ જગત મા

,એવુ એક ટીપુ આંખનુ પાણી છુ હું.આ અજાણ્યા જગત મા,

એકલુ એક સ્વપ્ન છુ,સવાલો થી મુંજાયેલો,

નાનો સરખો જવાબ છુ હું,

જે સમજી ન શકે તેને માટે "કોણ",

જે સમજી ગયા તેને માટે પુસ્તક છુ હું,

Gujarati Poems

તારી આંખ નુ આંશુ બનવા માગુ છુ,
કે જેથી જન્મ તારી આંખો મા થાય,
જીવન તારા ગાલ પર વિતે,
અને મૃત્યુ તારા હોઠો પર થાય.......

દર્દ દિલનું સાંપડે એની દવા સહેલી નથીયાતનાઓ છે નિરંતર આ વ્યથા પહેલી નથી

‘આ ઓગસ્ટમાં આડત્રીસ પૂરા થશે. હવે તો કંઇક વિચાર. ઉમર હવે ઘટવાની નથી, વધતી જવાની છે એટલું સમજ.’ ડોકટર દિનેશ દેસાઇના અવાજમાં સાચી હમદર્દી હતી. સતીશ શુકલને એ પૂરેપૂરી ગંભીરતાથી સમજાવી રહ્યો હતો. ‘અત્યારે પ્રોફેસરની નોકરી છે, તંદુરસ્તી સારી છે એ બધું ઠીક પણ પછી શું? તબિયત લથડશે કે કયારેક આંખ-માથું દુ:ખશે ત્યારે તારું કોણ? હજુ સમય છે. પાછળથી પસ્તાવો થશે એ વખતે કોઇ ઉપાય નહીં હોય તારી પાસે.’
ડોકટર દિનેશ દેસાઇનો બેઠા ઘાટનો બંગલો વૃક્ષથી ધેરાયેલો હતો. બંગલાના ઓટલા પર બંને મિત્રો બેઠા હતા. દિનેશ આરામખુરશીમાં બેસીને બોલતો હતો. ભાવનગરથી આવેલો સતીશ હિંચકા પર નીચું જોઇને સાંભળતો હતો. ‘જમવાનું તૈયાર છે.’
દિનેશની પત્ની દીનાએ અંદરથી આવીને જણાવ્યું. ‘વાંધો ના હોય તો તમારી અધૂરી વાતો ડાઇનિંગ ટેબલ ઉપર ચાલુ રાખજો. સાડા નવ થવા આવ્યા છે.’ દીના કુશળ ગૃહિણી હતી. સતીશનો એને વિશેષ પરિચય નહોતો છતાં આગ્રહ કરીને એ પીરસતી હતી. ‘અમારી ગંભીર વાત ચાલતી હતી અને તેં જમવા માટે ઊભા કર્યા.’ દિનેશે હસીને પત્ની સામે જોયું. ‘આ મારા પ્રોફેસર મિત્ર ધૂની છે. વર્ષોપહેલાં એક એવી ચોટ ખાધી છે કે હજુ પરણવાનું નામ નથી લેતો. મેં તો એને એ પણ કહ્યું કે દીનાની માસીની એક છોકરી છે. બધી રીતે સુશીલ અને સુંદર છે. શરૂઆતમાં હા-ના કરવામાં રહી અને એમાંને એમાં પાંત્રીસ વર્ષની થઇ ગઇ. જો તારી ઇરછા હોય તો કાલે રોકાઇ જા. સાંજે તમારા બંનેની મુલાકાત ગોઠવીએ. બંનેની જિંદગી સુધરી જશે.’
‘સતીશભાઇ, ડોકટરની વાત સાચી છે.’ દીનાએ ઠાવકાઇથી કહ્યું. ‘કુસુમ મારી માસીની દીકરી છે. તમારા બંનેની જોડી પણ સરસ લાગશે.’
‘તમારી લાગણી સાચી છે પણ મારી કોઇ ઇરછા નથી.’ સતીશનો અવાજ ગળગળો થઇ ગયો.
‘સુકેશીને ભૂલવાનું કામ સહેલું નથી. એણે મારી સાથે આવું કેમ કર્યું એ સવાલનો જવાબ નહીં મળે ત્યાં સુધી બીજા કોઇની સાથે રહેવાનું મારા માટે શકય નથી.’
‘કપાળ તારું!’ મિત્રભાવે દિનેશે એને ધમકાવ્યો.
‘આઠ દિવસ. ગણીને માત્ર આઠ દિવસનો તમારો પરિચય અને એમાં જિંદગીભર ઝૂરતો રહીશ?’ દિનેશે દીના સામે જોયું. ‘હવે આ ચર્ચા નીકળી જ છે તો તું પણ આ મૂરખની પ્રેમકહાણી સાંભળ.’ દિનેશે સતીશના ખભે હાથ મૂકયો. ‘દીનાને આખી વાત કહુ એમાં કોઇ વાંધો નથીને?’ સતીશે નાછૂટકે ડોકું હલાવીને સંમતિ આપી.
‘અત્યારે ભાવનગરનું વાતાવરણ કેવું છે એ ખબર નથી પણ એ સમયે દર પાંચ માણસે એક કવિનો રેશિયો હતો.’ દિનેશે હસીને વાત શરૂ કરી. ‘આ સતીશને પણ એનો ચેપ લાગેલો. દર અઠવાડિયે બધા કવિઓ ભેગા થાય અને એકબીજાની કવિતા સાંભળીને વાહ-વાહ કરે. એવામાં યુવાન કવિઓ માટે એક શિબિર ગોપનાથમાં ગોઠવાઇ. એમાં આ સતીશભાઇનો વટ. આઠ દિવસના એ શિબિરમાં અમદાવાદથી એક નાગર કન્યા આવેલી. સુકેશી વસાવડા એનું નામ. એને જોઇને સતીશ ચકરાઇ ગયો.
આઠ દિવસના એ પરિચયમાં એ બંને વચ્ચે એવા પ્રેમના અંકુર ફૂટયા કે પછી તો પત્રવ્યવહાર પણ ચાલ્યો. એ અમદાવાદમાં અને આ હીરો ભાવનગરમાં. પછી અચાનક પત્રો બંધ થઇ ગયા. સતીશ લાંબા-લાંબા કાગળો લખે પણ આ સરનામે કોઇ રહેતું નથી એવા રિમાર્ક સાથે ટપાલ પાછી આવે. હિંમત કરીને સતીશ અમદાવાદ પહોંરયો. સુકેશી અમદાવાદમાં એના મામાને ત્યાં રહેતી હતી. સતીશલાલે ત્યાં પહોંચીને તપાસ કરી તો એટલી ખબર પડી કે સુકેશીના મામા એમનો બિઝનેસ સમેટીને અમેરિકા જતા રહ્યા છે અને સુકેશી એના મમ્મી-પપ્પા પાસે જતી રહી.
એના મા-બાપ કયાં રહે છે એ જાણવા માટે સતીશ કરગર્યોપણ કોઇને કંઇ ખબર નહોતી અથવા તો માહિતી આપવી નહોતી એટલે સતીશને અમદાવાદનો ધરમધક્કો માથે પડયો! એ પછી એ દેવદાસની ઝેરોકસ કોપીની જેમ જીવે છે. સુકેશીને યાદ કરે છે અને દિવસો બરબાદ કરે છે. આ એની પ્રેમકહાણી!’ દિનેશે દીના સામે જોઇને ઉમેર્યું ‘તને આ વિગત જણાવવાનું એક કારણ એ કે તારી માસીની છોકરી માટે તું વિચારી શકે. આ મુરતિયામાં બીજી કોઇ ખામી નથી.’
‘જૂની હિંદી ફિલ્મોમાં જોયેલું અને વાર્તાઓમાં વાંચેલું પણ આંખ સામે આવો કિસ્સો પહેલીવાર જોયો.’ દીનાએ હસીને સતીશ સામે જોયું. ‘અરે સતીશભાઇ, શા માટે જિંદગી બરબાદ કરો છો? જે છોકરીને તમારા પત્રનો જવાબ આપવાની પણ પરવા નથી એની યાદમાં શા માટે રડવાનું? એની પાસે તો તમારું સરનામું હતું ને? એને થોડીક પણ લાગણી હોત તો એટલિસ્ટ તમને જવાબ આપી શકી હોત. બીજે લગ્ન કરીને એ જલસાથી જીવતી હશે અને તમે ગાંડાવેડા કરો છો.’
‘એ છોકરી એવી નથી.’ સતીશના અવાજનો રણકાર એના પ્રેમનો પડઘો પાડતો હોય એવો બુલંદ હતો. ‘એને મારા પર લાગણી હતી. સાવ સાચુકલી સો ટચના સોના જેવી લાગણી. ભાભી, અમે લગ્ન કરવાના હતા. આખી જિંદગીનો નકશો અમે સાથે મળીને બનાવ્યો હતો. સાચું કહું છું. મૃત્યુ સુધી પ્રત્યેક પળ સાથે રહેવાનું વચન આપેલું હતું અમે એકબીજાને... સુકેશીએ આવું કેમ કર્યું એ સવાલનો જવાબ નહીં મળે ત્યાં સુધી બીજું કંઇ વિચારી નહીં શકું. જિંદગીના સફરમાં એ કયાંક કયારેક મળશે ત્યારે એને આ પ્રશ્ન પૂછીશ.’
‘એવી ભૂલ ના કરતા સતીશભાઇ.’ દીનાએ સમજાવ્યું.
‘અમુક સવાલો પૂછવાના ના હોય, એનો જવાબ મનમાં જ સમજી જવાનો હોય.’ એ પછી દીનાએ ઘણી વાતો કહી, સમજાવ્યું. અંતે, સતીશની આંખમાં ઝળઝળિયાં આવી ગયા ત્યારે આ ચર્ચાનો અંત આવ્યો. સતીશ એની જીદ પર મક્કમ હતો.
દીનેશનું કિલનીક પાલડી હતું. સવારે સતીશ પણ ભાવનગર જવા માટે પાલડીથી જ બસમાં બેસવાનો હતો. એટલે બેગ લઇને એ દિનેશની કારમાં બેસી ગયો. દિનેશે કાર સ્ટાર્ટ કરી. થોડી વારમાં એનો મોબાઇલ રણકયો. ‘ડોન્ટ વરી. પાંચ મિનિટમાં આવું છું.’ સામેની વાત સાંભળીને એણે જવાબ આપ્યો. ‘એક માજીનો ડાયાબિટીસ વધી ગયો છે. ઓન ધ વે એમનો બંગલો છે. કાયમી પેશન્ટ છે એટલે દસેક મિનિટ જવું પડશે.’
‘નો પ્રોબ્લેમ. તારો ધંધો એવો છે કે આમાં ના પડાય નહીં.’ દિનેશ કાર ચલાવતો હતો. ગઇકાલે જે ચર્ચા થઇ એ પછી સતીશ આખી રાત ઊઘી શકયો નહોતો. એની આંખ સામે સુકેશીનો ચહેરો સતત તરવરી રહ્યો હતો. સહેજ લંબગોળ ચહેરો, વિશાળ કપાળ ઉપર ઝૂલતી લટો, તીણું નાક, સામેના માણસને પરવશ કરી મૂકે એવી લાંબી પાંપણવાળી પારદર્શક આંખો.
એ આંખોમાં સતત ભીનાશ અને ઉદાસી જોઇને સતીશે કારણ પૂછેલું. ‘આંખમાં કોણ જાણે કેમ પાણી આવ્યા જ કરે છે.’ સુકેશીએ હસીને જવાબ આપ્યો હતો. ‘ઉદાસીના કારણમાં ફેમિલી પ્રોબ્લેમ્સ. પણ તારે એની ચિંતા કરવાની જરૂર નથી. લગ્ન કરીશ ત્યારે એ પ્રોબ્લેમનું પોટલું પિયરમાં મૂકીને આવીશ. બસ?’ ખિલખિલાટ હસીને એણે વાત પૂરી કરી હતી.
દિનેશે કારને બ્રેક મારી અને સતીશ પાછો વર્તમાનમાં આવ્યો. વિશાળ બંગલાના ઓટલા ઉપર બે બહેનો ડોકટરની રાહ જોઇને જ ઊભી હતી. દિનેશ બેગ લઇને એમની સાથે અંદરના રૂમમાં ગયો. સતીશ ઓટલા પર ખુરસીમાં બેઠો અને ટિપોઇ પર પડેલું અખબાર હાથમાં લીધું.
‘ટીકુ, દાદીની તબિયત ઠીક નથી અને હમણાં તારો રિક્ષાવાળો આવશે. ફટાફટ દૂધ પીને સ્કૂલબેગ તૈયાર કર.’ ઑહ ગૉડ! બાજુના ઓરડામાંથી આવતો અવાજ સાંભળીને સતીશના રુંવાડા ઊભા થઇ ગયા. સુકેશીનો અવાજ એ કયારેય ભૂલ્યો નહોતો. કશું વિચાર્યા વગર એ વીજળીની ઝડપે ઊભો થયો અને બાજુની રૂમમાં પ્રવેશ્યો. રૂમની વચ્ચે ઊભેલી સુકેશીની પીઠ બારણાં તરફ હતી. એ જ સાગના સોટા જેવી પાતળી કાયા અને લાંબો ચોટલો. રૂમમાં બે ડગલાં ભરીને સતીશના પગ થંભી ગયા. ડાઇનિંગ ટેબલ પર સાત-આઠ વર્ષનો તંદુરસ્ત બાબો દૂધનો ગ્લાસ પકડીને બેઠો હતો. આશ્ચર્યથી આંખો પહોળી કરીને એ સતીશ સામે તાકી રહ્યો. એની આંખો અને ચહેરાના અણસાર ઉપરથી એ સુકેશીનો દીકરો છે એ સમજવામાં સતીશને વાર ના લાગી.
‘કોણ?’ સુકેશીએ દીકરાને પૂછ્યું. ‘ટીકુ, કોણ છે?’
‘હું નથી ઓળખતો. કોઇ અંકલ છે.’ એ બાળકે જવાબ આપ્યો અને સુકેશી ગોળ ફરીને બારણાં સામે તાકી રહી. એ આગળ વધે એ અગાઉ પેલા બાળકે સફેદ અને લાલ રંગની ઘંટડીવાળી લાકડી એના હાથમાં આપી. ‘મમ્મી, સ્ટીક વગર ચાલીશ તો પાછી ભટકાઇ જઇશ.’
માથા પર વીજળી પડી હોય એમ સતીશ થીજી ગયો હતો. સુકેશી અંધ હતી. એની બંને નિસ્તેજ આંખો બારણાં તરફ જવાબની આશામાં તાકી રહી હતી.
‘સુકેશી!’ સતીશનો અવાજ તરડાઇ ગયો. ‘આઇ કાન્ટ બિલિવ. ડોકટર મિત્રની સાથે આવ્યો પણ આ રીતે તું મળી જઇશ એની કલ્પના નહોતી.’
‘કલ્પના ના હોય એવું આ દુનિયામાં ઘણું બને છે.’
સુકેશીની આંખો ગઇ હતી પણ એના મીઠા અવાજનો રણકાર હજુ અકબંધ હતો. ‘તને થતું હશે કે સુકેશીએ આવું શા માટે કર્યું? મારા ઉપર ગુસ્સો પણ હશે. પણ સાંભળ. આંખમાં પાણી આવવાનું વધી ગયું એ પછી ડોકટરને બતાવ્યું. જાત જાતના રિપોર્ટ પછી એમણે કહ્યું કે વધુમાં વધુ ત્રણ વર્ષ. ત્રણ વર્ષમાં જેટલી જોવાય એટલી દુનિયા જોઇ લો. સમજી ના શકાય એવા અઘરા રોગનું નામ આપીને એમણે કહ્યું કે લાખમાં એકાદ કમનસીબને આ રોગ થાય છે. ધીમે ધીમે વિઝન ઓછું થતું જશે અને એક દિવસ બધું અંધારું થઇ જશે. તું માનીશ?
એમની વાત સાંભળીને મને સૌથી પહેલો તારો વિચાર આવેલો. તારી જિંદગી એક આંધળી માટે બરબાદ કરે એમ નહોતી ઇરછતી. મારે કોઇનીયે દયા ઉપર નહોતું જીવવું એટલે તારાથી વિમુખ થઇ ગઇ. ગરીબ બિચારી આંધળી ઉપર તું દયાભાવ રાખે એ મારાથી સહન ના થાય એટલે છેડો ફાડી નાખ્યો. તને મારો અતોપતો ના મળે અને આ સમાચાર ના મળે એ રીતની ગોઠવણ કરેલી.’
એ બોલતી હતી અને એની દ્દષ્ટિ વગરની એની આંખમાંથી આંસુ વહી રહ્યા હતા. ‘કોઇના દયાદાન ઉપર મારે નહોતું જીવવું. મને લાચાર માનીને કોઇ મારો હાથ પકડે એ મારા સ્વમાનને ના પરવડે. બહુ ક્રૂર બનીને હૃદય ઉપર પથ્થર મૂકીને એ નિર્ણય કરેલો. તું જે રીતે મને ચાહતો હતો એ પરિસ્થિતિમાં તને બચાવવા માટે આવી ક્રૂરતા બતાવ્યા સિવાય બીજો કોઇ ઉપાય નહોતો મારી પાસે. મારા અંધારા જીવનના બોજથી તારી જિંદગીના ઉજાસને નહોતો છિનવવો મારે. લગ્ન કરીને કોઇનાય માથે બોજ બનવા હું તૈયાર નહોતી.’ અચાનક સતીશના મગજમાં ચમકારો થયો. એણે પેલા બાળક સામે જોયું. ‘તો પછી આ ટીકુ?’
પારિજાતનું ઝાડ હલાવીએ અને એક સાથે ફૂલો વરસી પડે એમ સુકેશી હસી પડી. ‘આટલું કહ્યું તો પણ પુરુષ સહજ ઇર્ષા તેં બતાવી ખરી! અરે ભલા માણસ, આ ટીકુ મારો દીકરો છે. હું સંપૂર્ણ બ્લાઇન્ડ થઇ ગઇ એ પછી મેં લગ્ન કર્યાં. અનિકેત ઢેબર સાથે. એ જન્મથી જ અંધ છે અને સંગીતના મહારથી છે. અમે બંને અંધ એકબીજાના સહારે જીવીએ છીએ.’એ બોલતી હતી. સતીશ સ્તબ્ધ બનીને ઊભો હતો.

(શીર્ષક પંકિત : લેખક)

ગજું લેનારનું જોયા પછી કિંમત ઘટાડી’તી,અમસ્તા કંઇ નથી ‘કાયમ’ અમે સસ્તામાં વેચાયા!

ન્યૂ યોર્કથી અમદાવાદ પોતાના પિયરમાં આવેલી નિક્કીએ ઘરમાં પગ મૂકતાંવેંત ભાભીને કહી દીધું, ‘ભાભી, હું ત્રણ વીકસ માટે જ ઇન્ડિયામાં આવી છું. એમાંથી શરૂઆતના બે દિવસ જેટલેગ માટે અને છેલ્લા ચાર દિવસ લગેજના પેકગિં માટે બાજુ પર મૂકી દેવાના. બાકી રહ્યાં બે અઠવાડિયાં. એમાં પણ એક વીક માટે મારે રાજકોટ જવું પડશે. સાસુ-સસરાને મળવા માટે.’
‘ત્યારે તો અમારા માટે ફકત એક જ વીક?’ પ્રણોતીભાભીએ પૂછ્યું.
‘હા, એ સાત દિવસમાં મારે સાતસો કામ આટોપી લેવાનાં છે. રોકી અને ડોલીને અમદાવાદ બતાવવાનું છે. મારી પાંચ વર્ષ જૂની અંબાજીની બાધા ઉતારવાની છે. ગાંધીનગરનું અક્ષરધામ જોવાનું છે. મારા માટે સાડીઓ, સલવાર-કમીઝ અને નવરાત્રિ માટે ચણિયાચોળીનું શોપિંગ કરવાનું છે અને કેટલાક જૂના મિત્રોને મળવાનું પણ છે.’
પ્રણોતીભાભી સ્વસ્થતાપૂર્વક હસ્યાં, ‘બધું જ થઇ રહેશે. હરવા-ફરવાનું અને શોપિંગનું કામ તો આપણે પતાવી નાખીશું. મિત્રોને મળવા માટે તો હવે ઇન્ડિયામાં પણ તમારા અમેરિકાની જેવું થઇ ગયું છે. ફોન કરીને એમનો અનુકૂળ સમય મેળવીને પછી જ.’ ‘પણ મારી પાસે તો કોઇકના જ ફોન નંબર છે. જે મિત્રો મારી સાથે સંપર્કમાં છે એમના લેટેસ્ટ ફોન નંબર હું જાણું છું, પણ કેટલાક મિત્રો એવા પણ છે જેમની સાથે વીસ વર્ષથી મારો કશો જ સંપર્ક રહ્યો નથી. એમને કેવી રીતે શોધવા?’
‘એવા મિત્રોને મળવું પણ શા માટે જોઇએ, નિક્કીબે’ન? એમના વગર જો વીસ-વીસ વર્ષ નીકળી ગયાં, તો બાકીની જિંદગી પણ નીકળી જશે.’ પ્રણોતીભાભી આટલો મમરો મૂકીને ચૂપ થઇ ગયાં, નણંદબાના ચહેરા ઉપર આવતા ભાવપલટાને નિહાળી રહ્યાં.
‘ઓહ નો, ભાભી! યુ ડોન્ટ અન્ડરસ્ટેન્ડ માય પેશન ફોર ધેમ! હું તમને કેમ કરીને સમજાવું કે..?’
‘બહુ વધારે સમજાવવાની જરૂર નથી, માત્ર એટલું કહી દો કે એવા મિત્રોની સંખ્યા એક છે કે એકથી વધારે?’ પ્રણોતીભાભીએ નિક્કીના મર્મ સ્થાન ઉપર નિશાન તાકયું.
‘વેલ, હું જૂઠ્ઠં નહીં બોલું, ભાભી. મારી પાસે જેનો ફોન નંબર નથી એવો એક જ મિત્ર છે અને એનું નામ છે...’
‘હું જાણું છું. એનું નામ છે શાંતનુ પટેલ.’ ‘ભાભી..! તમને એના નામની ખબર..?’
‘હું ફકત એનું નામ જ નહીં, પણ તમારા પ્રત્યેની એની લાગણી પણ જાણું છું. ભૂલી ગયાં, નિક્કીબે’ન? હું પણ તમારી જ કોલેજમાં ભણતી હતી.’
પ્રણોતીભાભીની વાત સાચી હતી. નિક્કીની ભાભી બનતાં પહેલાં પ્રણોતી એની સહાઘ્યાયીની હતી. એના કારણે તો એ નિક્કીના મોટાભાઇ સાથે પરિચયમાં આવી હતી. આજથી બે દાયકા પહેલાં આખી કોલેજમાં નિક્કીની ખૂબસૂરતી ચર્ચાનો વિષય ગણાતી હતી. સાથે-સાથે એનું ઘમંડીપણું એના વ્યકિતત્વમાં ચાટ મસાલાની ગરજ સારી આપતું હતું. કોલેજના છોકરાઓની એ કમજોરી હતી કે નિક્કીના રૂપ પાછળ પાગલ થવું. એ પછી નિક્કીને ‘આઇ લવ યુ’ કહેવું એ એમની મજબૂરી હતી અને એ પછી જે કંઇ બનતું હતું એ નિક્કીની શિરજોરી હતી. નિક્કીના સેન્ડલની છાપ પચાસેક છોકરાઓના ગાલ ઉપર પોતાનું નિશાન છોડી ગઇ હતી. અસંખ્યવાર કોલેજના પ્રાંગણમાં નિક્કીના કારણે ધમાલો થઇ હતી.
આખરે રસીક યુવાનોએ કોલેજના પ્રિન્સિપાલને મળીને જોરદાર રજૂઆત કરી હતી, ‘સાહેબ, અમારો વાંક શો છે? નિક્કી સુંદર છે. અમે એને રૂબરૂમાં મળીને અમારા દિલની વાત એની સમક્ષ વ્યકત કરીએ છીએ. અમે નથી કરતા એની છેડછાડ, નથી કરતાં શારીરિક સ્પર્શ, નથી કરતાં કોઇ અશ્લીલ હરકત, તો પછી એણે એમને સેન્ડલ ફટકારવાની શી જરૂર છે? કોઇને ‘આઇ લવ યુ’ કહેવું એ ગુનો છે? ઇન્ડિયન પીનલ કોડમાં એને માટે કોઇ સજાની જોગવાઇ છે? ભારતના બંધારણમાં આ વાકય બોલવાની મનાઇ ફરમાવેલી છે? તમે પોતે ભૂતકાળમાં કયારેય કોઇ રૂપાળી છોકરીને ‘આઇ લવ યુ’ નથી કહ્યું, સર?’
પ્રિન્સિપાલ પંડયા સાહેબનો હાથ અચાનક એમના ખુદના ગાલ ઉપર ફરવા માંડયો, ‘ઠીક છે, બૉયઝ! યુ ગો ટુ યોર કલાસરૂમ. હું નિકીતા સાથે વાત કરું છું.
અને ખરેખર પંડયા સાહેબે નિક્કીને પોતાની ઓફિસમાં બોલાવીને ખખડાવતા હોય એવા કડક અવાજમાં કહી દીધું, ‘નિકીતા, તું આ છોકરાઓને મારવાનું બંધ કરી દે. ડૉન્ટ બી ફિઝિકલ વિથ ધેમ. હકીકતમાં એ લોકો તારા સૌંદર્યની રિસીપ્ટ આપી રહ્યા છે. તને મંજૂર ન હોય તો સવિનય અસ્વીકાર કરી દે. આ રીતે કોઇને સેન્ડલ ફટકારવું એ બહુ ક્રૂર પગલું ગણાય. છોકરો વર્ષોપછી પણ આ મારને ભૂલી શકતો નથી.’ ફરીથી પંડયા સાહેબનો હાથ એમના ગાલ ઉપર ફરી રહ્યો.
નિક્કી હસી પડી. ‘ભલે સાહેબ!’ એટલું બોલીને એ ચાલી ગઇ. એ દિવસે જ ફરી પાછી એ જ ઘટનાનું પુનરાવર્તન થયું. બપોરની રિસેસમાં શાંતનુ નામનો એક સામાન્ય છોકરો આવીને નિક્કીની સામે ઊભો રહી ગયો. શાંતનુ સૌરાષ્ટ્રના એક નાનકડા ગામમાંથી આવતો હતો. પટેલ હતો. હોસ્ટેલમાં રહીને ભણતો હતો. સામાન્ય દેખાવ, સામાન્ય કપડાં, નબળું અંગ્રેજી, દોષયુકત ઉચ્ચારો અને ટૂંકમાં બધું જ સામાન્ય, અસામાન્ય કહેવાય એવું કશું જ એનામાં ન હતું.
‘નિક્કી, હું... હું... હું...’ આટલું બોલતામાં શાંતનુ ધ્રૂજવા માંડયો. માંડ માંડ એણે વાકય પૂરું કર્યું, ‘હું તને ચાહું છું. તું મને ગમે છે. ના, હું છેડછાડ કરવા માટે નથી કહી રહ્યો. હું તો તું જો હા પાડે તો હું તારી સાથે લગ્ન કરવા પણ તૈયાર છું.’
નિક્કીનો હાથ પગમાં પહેરેલા સેન્ડલ તરફ જવા માટે તલસી રહ્યો, પણ એને પ્રિન્સિપાલ સાહેબે ફરમાવેલો મનાઇ હુકમ યાદ આવી ગયો. એટલે જે કામ સેન્ડલ પાસેથી લેવાનું હતું તે એણે શબ્દો પાસેથી લીધું, ‘ગમાર! તારી પાસે અરીસો છે? એમાં તારો ચહેરો જોયો છે? અરીસો ન હોય તો ગટરના પાણીમાં તારું પ્રતિબિંબ જોઇ આવ. ગામડિયા! રોંચા! ડોબા! તારી સાથે પરણવા માટે તો ભગરી ભેંસ પણ તૈયાર ન થાય. અને તને મારા જેવી પદમણી પામવાના કોડ જાગ્યા છે?!’
‘પણ હું..?’
‘શું હું, હેં!? તારા જેવો ભૂખડી બારસ મારા મેકઅપનો ખર્ચ પણ કાઢી ન શકે. તારી અને મારી હેસયિત વચ્ચેનું અંતર તો જો જરા! તારે પરણવું જ છે ને? તો, જા, કોલેજના ઝાંપાની સામે ફૂટપાથ પર બેસીને ભીખ માંગતી પેલી ભિખારણને પ્રપોઝ કર. એ દેખાવમાં પણ તારે લાયક છે અને આર્થિક રીતે પણ...’
શાંતનુ ચાલ્યો ગયો. નિક્કીનાં તિરસ્કારભર્યા વચનોથી દાઝીને એ દૂર થઇ ગયો. કોલેજના અભ્યાસનું એ અંતિમ વર્ષ હતું. એ પૂરું થયા પછી શાંતનુ કયાં ખોવાઇ ગયો એની કોઇને જાણ ન થઇ શકી. નિક્કી પણ ગાંભીર્ય નામના એક (એમ.બી.એ.) થયેલા યુવાન સાથે લગ્ન કરીને અમેરિકા ચાલી ગઇ. ગાંભીર્યનો પગાર મહિને પચાસ હજાર ડૉલર્સ હતો. નિક્કી જેવી ખૂબસૂરત સ્ત્રીના માલિક બનવા માટે આ પૂરતી લાયકાત હતી!
અને આજે વીસ વર્ષ પછી નિક્કી પહેલીવાર કોઇને પૂછી રહી હતી, ‘મારે શાંતનુને મળવું છે. પણ મારી પાસે એનો કોન્ટેકટ નંબર નથી. શું કરવું?’
પ્રણોતીભાભીએ ચક્કરો ચલાવવાનું શરૂ કર્યું. બહેનપણીની બહેનપણી, એનો ભાઇ, એની કઝિન, એનો હસબન્ડ, એમ કરતાં છેક પાંચમા દિવસે પત્તો લાગ્યો. શાંતનુ મુંબઇમાં ‘સેટલ’ થયો હતો એવી જાણકારી મળી. જેણે માહિતી આપી એનું છેલ્લું વાકય બહુ અગત્યનું હતું, ‘શાંતનુ સાથે મારે હમણાં જ ફોન પર વાત થઇ. એ હવે ખૂબ મોટો માણસ બની ગયો છે.
એનો ડાયમંડનો બિઝનેસ છે. અઠવાડિયામાં ત્રણ વાર તો એ એન્ટવર્પ જાય છે. પંચરત્નમાં એની પાંચ ઓફિસો છે. નાખી દેતાંય એની પાસે આઠ-દસ હજાર કરોડની સંપત્તિ હશે. એ આવતી કાલે અમદાવાદ આવી રહ્યો છે. તમને હું એનો મોબાઇલ નંબર આપું છું. આમ તો એ કોઇ ફાલતુ માણસોને મળતો નથી, પણ તમે નસીબદાર હશો તો કદાચ એ હા પાડેય ખરો!’
નિક્કી એટલા પૂરતી તો નસીબદાર સાબિત થઇ. શાંતનુ એ બીજે દિવસે બપોરે લંચ પછી એને પંદરેક મિનિટ જેટલો સમય આપ્યો. ફાઇવસ્ટાર હોટલના લકઝુરિયસ સ્યૂટમાં નિક્કી એને મળવા ગઇ. જોરદાર ઉમળકા સાથે એણે વાતની શરૂઆત તો કરી, પણ શાંતનુનો પ્રતિસાદ બરફ જેવો ઠંડો હતો, ‘એ બધું જવા દે, નિક્કી! મને ખબર છે કે તું શા માટે મને મળવા આવી છે! વિશ્વવ્યાપી મંદીની અસરમાં તારા પતિએ એની નોકરી ગુમાવી દીધી છે. એના શેઠે આખી કંપની વેચી કાઢી છે.
હવે ગાંભીર્ય નામના એક તેજસ્વી પુરુષને નોકરીમાં ચાલુ રાખવો કે એને બેકાર બનાવી મૂકવો એ કંપનીનો નવો માલિક નક્કી કરશે. મને ખબર છે કે તને ખબર છે, એ નવો માલિક શાંતનુ પટેલ છે. નિક્કી, જા તારું ભિખારણ જેવું આ સ્વરૂપ મને ફરીથી કયારેય ન બતાવીશ. અને એક વાત યાદ રાખજે, દેખાવ માત્ર સ્ત્રીઓનો જોવાનો હોય, પુરુષોનો નહીં! પુરુષોનો તો માત્ર પુરુષાર્થ જ મહત્ત્વનો હોય છે. ‘નિક્કી હતાશ પગલે રૂમની બહાર નીકળી ગઇ, એ પછી શાંતનુએ લોંગ ડિસ્ટન્સ કોલ જોડયો, ’ ડોન્ટ રિલીવ ગાંભીર્ય.

(શીર્ષક પંકિત : કાયમ હઝારી)

Black Hole CH-54 गिब्सन कहा गया ? (समाप्त)

शामका समय था. सुरज पश्चिमकी ओर डूबही रहा था. ऐसे समय पार्कमें सुझान और डॅनियल मखमलसे मुलायम हरे लॉनपर लेटे हूए थे और बह रहे ठंडे ठंडे झोंकोंका आनंद ले रहे थे. डॅनियलका सर सुझानकी गोदमें रखा हूवा था. '' मानो ऐसा लग रहा है जैसे सबकुछ कल कल घटीत हूवा है ... समय कैसे बित गया कुछ पताही नही चला. '' डॅनियलने कहा. सुझान उसके बालोंसे अपनी उंगलीयां फेरती हूई उसकी नक्कल उतारती हूई बोली, '' ऐसा होता है ... प्यारमें ऐसा होता है कभी कभी '' '' प्यारमें कभी कभी ... हमें एक पल मानो कितने साल जैसा लगता है ... और कभी कभी कितने साल एक पल जैसे लगते है ... मानो समयका सब परिमान बदल गया हो ... '' फिरसे वह उसकेही कभी बोले हूए वाक्य दोहराते हूए बोली. डॅनियल उसकी तरफ देखते हूए मिठासा मुसकाया. उसे अपने बिवीपर गर्व हो रहा था. उसे कैसे मेरी हर आदत, ... मेरी हर तरहा मालूम है ...इतनाही नही तो मेरे कभी बोले हूए वाक्यभी वह याद रखती है .. सचमुछ... आखिर प्यारका मतलब क्या है?... एकदुसरेको पुरी तरहसे जाननेका नामही प्यार है... एकदुसरेको पुरी तरहसे जाननेके बाद हमें एकदुसरेकी छोटी छोटी बातोंका खयाल रहता है... डॅनियल सोच रहा था. तभी कुछ याद आए जैसा वह एकदम उठकर बैठ गया. '' गिब्सन कहां गया ?'' उसने बगीचेमे इधर उधर देखते हूए सुझानसे पुछा. सुझानभी घबराकर उठकर खडी हो गई. और बगीचेमें इधर उधर जाते हूए गिब्सनको ढूंढने लगी. बगीचेमें एक तरफ डॅनियल तो दुसरी तरफ सुझान गिब्सनको ढूंढ रहे थे. इधर उधर ताकते झांकते हूए सुझान गिब्सनको ढूंढते हूए एक पौधेके पास गई. उसकी ढूंढती हूई नजर एक जगह स्थिर हो गई. उसके चेहरेसे डर, चिंता जाकर अब उसकी जगह खुशी झलकने लगी. '' तूम यहां क्या कर रहे हो बेटे ?'' सुझानने कहा. .उसके सामने उनका 3-4 सालका लडका - गिब्सन मट्टी खेल रहा था. सुझान और डॅनियलने उनके लडकेका नाम सुझानके भाईके यादमें गिब्सनही रखा था. '' मै मेरे दोस्तके साथ खेल रहा हूं '' वह छोटा गिब्सन अपने तोतले बोलसे बोला. '' दोस्त ?... किधर है तुम्हारा दोस्त ?'' सुझानने आसपास ढूंढते हूए पुछा. छोटे गिब्सनने इर्द गिर्द देखा और आवाज लगाई , '' स्टेला ... स्टेला तूम कहां हो ?''एक 3-4 सालकी लडकी - स्टेला एक पौधेके पिछेसे दौडते हूएही उसके पास आ गई. वहभी मट्टी खेल रही थी और उसके छोटे छोटे हाथ मट्टी और किचडसे सने हूए थे.

Thanks to sunil for this wonderfull story.
written by
सुनिल डोईफोडे
समाप्त

Black Hole CH 53 जाकोब दिखाई दिया ?

जब स्टेला हॉस्पीटलमें जा रही थी, उसे डॉ. स्टिव्हन दरवाजेमेंही बाहर आते हूए मिले. एकदुसरेके आमने सामने आतेही, '' जाकोब दिखाई दिया ?'' दोनोंका एकही सवाल था. स्टेला थोडी चिंताग्रस्त दिखने लगी. '' मैने उसे दुर्घटनाकी जगह, सुझान के घर, मेरे घर ... सब जगह ढूंढा ... लेकिन वह कही नही मिला '' स्टेलाने कहा. '' मुझे तो चिंता हो रही है ... की इतनी मशक्कत के बाद मै उसे ढूंढनेमें कामयाब हो गई थी... और अब मै उसे कही फिरसे ना खो दूं ?'' स्टेलाने अपना डर जाहीर किया. '' चिंता मत करो ... हम उसे ढूंढ लेंगे ...'' डॉ. स्टिव्हनने उसे सांत्वना देते हूए कहा. फिर अचानक कुछ ध्यानमें आए जैसे उसने पुछा, '' तुमने उसे उस हवेलीमें ढूंढा ?'''' नही.'' स्टेलाने कहा. '' मुझे यकिन है ... वह वही होगा '' डॉ. स्टिव्हनने कहा. अब कहां उसे राहतसी होने लगी. '' सुझान कैसी है ?'' स्टेलाने पुछा. '' नही मुझे मालूम नही ... मै भी अभी अभी यहां आया हूं '' डॉ. स्टिव्हनने कहा. सुझान हॉस्पिटलके एक कमरेमें बेडपर लेटी हूई थी और डॉक्टर उसकी जांच कर रहे थे. सुझानका पती डॅनियल और स्टेलाका अदृष्य साया वहीं सुझानके बगलमें खडे होकर डॉक्टर क्या बताते है इसकी बेचैनीसे राह देख रहे थे. डॉक्टरने जांच खत्म की और कमरेके बाहर जाने लगे. स्टेलाकी रुह और डॅनियल डॉक्टरके पिछे पिछे जाने लगे. '' डॉक्टर ... कैसी है वह ?'' डॅनियलने डॉक्टरके पिछे चलते हूए पुछा. '' सब कुछ ठिक है ... वैसे चिंता करनेकी कोई जरुरत नही ...'' डॉक्टर आगे चलते हूए बोले. स्टेलाकी रुह सुझानके पास वापस गई. डॉक्टर कमरेका दरवाजा खोलकर बाहर आ गए. डॅनियलभी उनके पिछे पिछे कमरेसे बाहर आ गया. बाहर आनेके बाद डॉक्टरके चलनेकी गति कम हो गई. '' सच कहूं तो ... मुझे तुमसे एक महत्वपुर्ण बात करनी थी '' डॉक्टरने कहा. अचानक डॅनियलके चेहरेपर फिर चिंता और मायूसी छा गई. '' नही ... वैसे चिंता करनेवाली बात नही है .... आवो इधर मेरे साथ '' डॉक्टरने उसे आश्वस्त करते हूए कहा. डॉक्टर अपने कॅबिनमे घुस गए और डॅनियलभी उनके पिछे पिछे कॅबिनमें गया. डॅनियल और डॉक्टर जब कॅबिनमें गए तब वही सुझानके कमरेके बाहर डॉ. स्टिव्हनकी रुह बैठी हूई थी. स्टेला सुझानके कमरेसे बाहर आ गई और वही बगलमें बैठे डॉ. स्टिव्हनके रुहके पास चली गई. डॉ. स्टिव्हनने उठकर खडे होते हूए पुछा, '' कैसी है वह ?''तभी जल्दी जल्दी डॅनियल डॉक्टरके कॅबिनसे बाहर आ गया और लगभग दौडते हूए सुझानके कमरेमें घुस गया. '' सबकुछ ठिक तो है ना ?'' डॉ. स्टिव्हनने डॅनियलको सुझानके कमरेमें दौडकर जाते हूए देखकर चिंतायूक्त स्वरमें पुछा. '' वह अब ठिक है ... और खतरेसे बाहर है ... उसके चेहरेपर देखा कैसे खुशी समाए नही समा रही है '' स्टेलाने कहा. स्टेला और डॉ. स्टिव्हनभी डॅनियलके पिछे पिछे सुझानके कमरेमें घुस गए. डॅनियलने सुझानके कमरेमें आतेही प्यारभरी नजरसे उसकी तरफ देखते हूए उसके सरपरसे अपना हाथ फेरा. स्टेला और डॉ. स्टिवनकी रुह डॅनियलके बगलमें खडी होकर सुझानकी तरफ देखने लगी '' ओ माय गॉड!'' तभी अचानक, चिंतायूक्त स्वर डॉ. स्टिव्हनके मुंहसे निकल गया. डॉ. स्टिव्हनके चेहरेपर एकके बाद एक भाव आ रहे थे, कभी आश्चर्य, कभी डर तो कभी चिंताके भाव उनेके चेहरेपर दिखने लगे. '' क्या हूवा ?'' स्टेलाने डॉ. स्टिव्हनके चेहरेकी तरफ देखते हूए घबराकर पुछा. '' आखिर वही हुवा ... जिसकी आशंका थी '' डॉ. स्टिव्हनने कहा. '' ऐसी पहेलियां मत बुझावो ... आप मुझे बताओगे... कि क्या हुवा ?'' स्टेलाने अधिर होकर पुछा. '' देखो ... वह गर्भवती है ... और तुम्हारा जाकोब उसकी गर्भमें अटका हूवा है '' आखिर डॉ. स्टिव्हनने स्टेलाको बताया. स्टेला तुरंत सुझानके गर्भमें ध्यान देकर देखने लगी. उसे जाकोबकी एकदम सुक्ष्म आकृती सुझानके गर्भमें अटकी हुई दिखाई देने लगी. ऐसा लग रहा था की वह सुक्ष्म आकृती कुछ बोलनेका प्रयास कर रही थी लेकिन स्टेलाको कुछ सुनाई नही दे रहा था. स्टेलाने उसे गर्भसे निकालनेका प्रयास किया, लेकिन व्यर्थ! अचानक सुझानके गर्भामें उपस्थित मांसका गोला अब जाकोबको खिंचकर अपने अंदर समा रहा था. '' देखो ... वह अब अंदर खिंचा जा रहा है '' डॉ. स्टिव्हनने कहा. जाकोब अब एक नलीकासे तेजिसे गुजरने लगा था. '' देखो वह अब उस ट्यूबसे अंदर जा रहा है '' डॉ. स्टिव्हनने कहा. स्टेला आश्चर्य और संभ्रमसे वह सारी घटना असाहायतापुर्वक देख रही थी. आखिर जाकोबकी वह आकृती सुझानके गर्भाशयमें बढ रहे उस गर्भमें पहूंच गई और गायब हो गई. '' अब उसकी वहांसे मुक्ती नही ... वह पुरी तरहसे वहा बंधक बन चूका है ... वहभी एक तरहका ब्लॅकहोल है ... वह एक अलग दुनिया है ... जहांके सब कायदे नियम अलग है ...'' डॉ. स्टिव्हन बोल रहे थे..'' ब्लॅक होल... अलग दुनिया?'' स्टेलाके मुंहसे आश्चर्यसे निकल गया. '' हां ब्लॅक होल... एक अलग दुनियामें जानेका प्रवेशद्वार...'' डॉ. स्टिव्हनने कहा. स्टेलाके चेहरेपर अब जुदाईका दर्द दिखने लगा. उसे अब पुरी तरह अहसास हो गया था की उसका जाकोब... उसका गिब्सन उससे दुर... बहुत दुर जा चूका है ... उसकी आंखोसे आंसू बहने लगे थे. क्रमश:...

Black Hole CH 52 जख्मी सुझान

एक जगह रास्तेके किनारे दुर्घटनाग्रस्त सुझानकी कार उलटी पडी हूई थी. कारने एक बडेसे पेढके तनेको जोरकी टक्कर मारी थी. टक्कर इनते जोरसे बैठी थी की जहां टक्कर लगी थी वहां पेढके तनेका काफी हिस्सा उखड चूका था. कारके ड्रायव्हींग सिटपर अबभी सुझान जखमी हालमें पडी हूई थी. कारके दुसरी तरफ बैठी हूई स्टेलाकी आकृती कारके बाहर आ गई और पिछेके सिटपर बैठी हूई डॉ. स्टिव्हनकी आकृतीभी बाहर आ गई. बाहर आनेके बाद वे जख्मी हालमें पडे हूए सुझानके पास गए. '' मैने उसे पहलेसेही चेतावनी दे रखी थी.... लेकिन उसने मेरा नही सुना '' डॉ. स्टिव्हन सुझानके पास आते हूए बोले. स्टेलाने झुककर सुझानकी नब्ज टटोलनेका प्रयास किया. लेकिन उसके हाथमें उसकी कलाई नही आ रही थी. डॉ. स्टिव्हन उसके पास खडे होकर मनही मन मंद मुस्कुराते हूए उसकी तरफ देख रहे थे. '' अब तुम्हे तुम्हारी हर आदत बदलनी पडेगी ... यहा सारे नियम अलग है '' डॉ. स्टिव्हनने कहा. फिर स्टेलाने उसकी सांस चल रही है या नही यह गौरसे देखा. '' थॅंक गॉड... उसकी सांसतो चल रही है ऐसा लग रहा है '' स्टेलाने कहा. लेकिन कुछ खयालमें आए जैसे इधर उधर देखते हूए उसने कहा, '' लेकिन जाकोब कहा है ?''स्टेला और डॉ. स्टिव्हनने उठकर खडे होते हूए इधर उधर अपनी नजर दौडाई. लेकिन जाकोबका कही अता पता नही था. स्टेला अब कारके दुसरी तरफ जाने लगी. '' उसे हम बादमेभी ढूंड सकते है ... लेकिन पहले इसे बचाना सबसे जरुरी है ' डॉ. स्टिव्हनने कहा. स्टेलाकोभी उनकी बात सही लगी. इसलिए वह फिरसे सुझानके पास चली गई और झुककर उसे आधार देनेका प्रयत्न करने लगी. लेकिन वह उसे आधार नही दे सकती यह उसके खयालमें आनेके बाद वह पलटकर डॉ. स्टिव्हनकी तरफ देखने लगी. उसे वह सुझानको मदद नही कर सकती है इस बातका बुरा लग रहा था. फिरसे वह उठ खडी हो गई और मददके लिए आसपास कुछ दिखता है क्या यह देखने लगी. लेकिन आसपास कोई नही था. रास्तेपर चारो ओर एकदम सन्नाटा छाया हूवा था और गहरा अंधेरा फैला हूवा था. वह अब सामने रास्तेपर कोई मददके लिए मिलता है क्या यह देखते हूए आगे बढने लगी. थोडा फासला चलनेके बाद वह दौडने लगी. उसे मालूम था की सुझानको अगर बचाना है तो जल्दी करनी पडेगी. आगे रास्तेपरभी कोई नही मिल रहा था. उसके चेहरेपर निराशा और मायूसी फैलने लगी थी. तभी एक कार तेजीसे उसके सामनेसे आती हूई दिखाई दी. उसने कार रोकनेके लिए हाथ हिलाया. लेकिन वह कार रुकी नही. फिर उसके खयालमें आगया की उस कार ड्रायव्हरको शायद वह दिखी नही होगी. इसलिए वह जोरसे उस कारके पिछे दौडने लगी. दौडते हूए उसके खयालमें आगया की वह इस रुपमें बहुत जोरसे, हवाकी तरह हलकी हो ऐसे दौड सकती है. दौडते हूए उसने उस तेजीसे दौडरहे कारमें प्रवेश किया. और फिर उसने उस ड्रायव्हरके शरीरमें प्रवेश कर सारे सुत्र अपने हाथमें लिए. वह ड्रायव्हर अपनी कार तेज गतिसे जहां हादसा हूवा था उस जगहकी तरफ ध्यान ना देते हूए आगे निकल चूका था. दुर्घटनाके जगहसे कुछही अंतर तय करनेके बाद अचानक उस ड्रायव्हरने अपनी कार जोरसे ब्रेक दबाकर रोकी. और फीर कार मोडकर वह ड्रायव्हर जहां हादसा हूवा था उस जगहपर आ गया. अपनी कार रोककर ड्रायव्हर तुरंत अपने गाडीसे उतरा और सिधे सुझान जहां जख्मी हालतमें पडी हूई थी वहां दौडते हूए गया. ड्रायव्हरने उस उलटे कारका सामनेका दरवाजा खोलकर सुझानको बाहर निकाला. बाहर निकालकर, उसे उठाकर उसने सुझानको अपने कारके पिछले सिटपर सुलाया. ड्रायव्हरने पिछला दरवाजा बंद किया और एक पलभी ना गंवाते हूए अपनी ड्रायव्हींग सिटपर बैठकर गाडी तेज गतिमें दौडाई. धीरे धीरे अंधूकसा स्टेलाका साया ड्रायव्हरके शरीरमें दिखने लगा और डॉ. स्टिव्हनका साया सुझानके बगलमें, पिछले सिटपर अवतरीत हूवा. क्रमश:...

Black Hole CH-51 दुर्घटना

सुझान और डॅनियल बेडरुममें गहरी निंदमें सोए हूए थे. अचानक सुझान निंदमेंही अस्वस्थ दिखने लगी. वह बेचैनीसे करवटे बदलने लगी. उसके पुरे शरीरमें पसिना आया था. कुछ पसिनेकी बुंदे चेहरेपरभी दिखने लगी. अचानक घबराकर सुझानने चौंककर अपनी आंखे खोली और वह उठकर बैठ गई. उसे इतनेंमें सपनेमें रह रहकर एक पथरीली गुंफा और उसमें हूवा विस्फोट दिखाई देता था..हवेलीके सामने विस्फोट होनेके बादही उसे यह अजीब सपना दिखने लगा था.....और तबसे उसमें हूए परिवर्तनका उसेभी अहसास था... .लेकिन वह कुछ नही कर सकती थी और ना किसीसे खुलकर बात कर सकती थी. ....वह बेडसे निचे उतर गई और बेडरुमके दरवाजेकी तरफ जाने लगी. उसने बेडरुमका दरवाजा खोला. उसकी सब हरकते किसी यंत्रकी तरह हो रही थी. मानो वह हरकते उसकी अपनी खुदकी ना होकर दुसराही कोई और उसे नियंत्रीत कर रहा हो. बेडरुमके खुले दरवाजेमें खडे होकर उसने मुडकर एक बार डॅनियलकी तरफ देखा. शायद वह अबभी गहरी निंदमें है या नही इसकी वह तसल्ली करना चाहती हो. डॅनियल गहरी निंदमें था. लगभग आधी रात हो गई थी. सुझानके घरके सामने पुरी तरहसे अंधेरा छाया हूवा था. झिंगुरोंका किर्र किर्र आवाज आ रहा था. तभी सुझानके घरका सामनेका दरवाजा खुला और घरसे सुझान बाहर आ गई. बाहर आतेही उसने सामनेका दरवाजा खिंचकर बंद कर लिया और वह अपनी कारकी तरफ चल पडी. बाहरका वातावरण भयानक लग रहा था. दूर कही कुतोंके रोनेजैसी आवाजे आ रही थी. लेकिन उसका सुझानपर कोई असर दिखाई नही दे रहा था. वह ना रुकते हूए, ना गडबडाते हूए अपने कारकी तरफ सिधी चली जा रही थी. वह कारके पास पहूंचतेही उसने कारका दरवाजा खोला, और अंदर बैठकर दरवाजा खिंचकर बंद कर लिया. कार शुरु कर उसने रिव्हर्स गियर डालकर पार्कीगसे बाहर निकाली. कार रास्तेपर आतेही उसने अपनी कार तेज गतिसे दौडाई. सुझान कार चला रही थी. तभी स्टेलाके बगलवाली सिटपर स्टेलाका अंधूकसा साया दिखने लगा. फिरभी सुझान अपनी कार चलानेमें लीन थी. कारके पिछले सिटपर अब डॉ. स्टिव्हनका अंधूकसा साया दिखने लगा. '' जाकोब, मै तुम्हे फिरसे चेतावनी देता हूं ... यह सब मत करो ... वह बहुत खतरनाक है '' डॉ. स्टिव्हनके सायेने चेतावनी दी. अब सुझानके शरीरमें जाकोबका धुंधलासा साया दिखने लगा. '' जाकोब... मुझे लगता है तुमने डॉ. स्टिव्हन जो कह रहे है वह सुनना चाहिए '' स्टेलाके सायेने समर्थन किया. '' नही ... मै अपने फैसलेपर एकदम अटल हूं '' सुझानके शरीरमें दिखनेवाला जाकोबका साया पहली बार बोल पडा. तभी अचानक सामनेसे एक कार तेजीसे एकदम सुझानके कारके सामने आ गई. यह सब कुछ इतने जल्दी हो गया की एक पल तो सुझानको लगा की टक्कर होनेवाली है. लेकिन उसने झटसे अपनी कार बायी ओर मोडकर टक्कर बचानेका प्रयास किया. और टक्कर बचभी गई. सुझान, स्टेला और डॉ. स्टिव्हनने टक्कर बच गई है यह देखकर राहतकी सांस ली. लेकिन यह क्या ? अगलेही पल उनके चेहरेपर फिरसे डर और चिंता झलकने लगी. सुझानके खयालमें आ चूका था की अब उसके कारकी रास्तेके किनारे खडे एक बडे पेढके तनेसे टक्कर होने वाली है . कारमें बैठे सब लोक एकदम जोरसे चिल्लाये. सुझानने जितने जल्दी, जितने जोरसे हो सकता है उतने जोरसे अपने कारके ब्रेक दबाये. सुझानकी कार अब बेकाबू होकर तेडेमेडे रास्तेसे मुडने लगी. और आगे रास्तेके किनारे खडे एक दुसरे बडे पेढके तनेसे जा टकराई. क्रमश:..

Black Hole CH-50 वह कहा गई ?

डॅनियल अपने बेडरुममें सोया हूवा था लेकिन उसे ठिकसे निंद नही आ रही थी. वह निंदमें रह रहकर अपनी करवट बदल रहा था. अचानक वह चौंककर निंदसे जाग गया. उसने वैसेही पडे हूए स्थितीमें अपने बेडरुमके खिडकीसे बाहर झांका. लगभग आधी रात हो गई थी. उसने बेडपर उसके बगलमें सुझानके लिए देखा. लेकिन वह वहां नही थी. उसकी रही सही निंदभी चली गई. वह झटसे उठकर बैठ गया और उसने बेडरुममें अपनी ढूंढती हूई नजरें चारों तरफ घुमाई. सुझान बेडरुममें कही नही थी. अटॅच्ड बाथरुमका दरवाजाभी बाहरसे बंद था. वह तुरंत बेडसे निचे उतर गया और बेडरुमके बाहर चला गया. पहले उसने सुझानको किचनमें ढूढा. वह वहांभी नही थी. कहां गई होगी ?...और इतने रात गए ...वह बादमें ड्रॉईंगरुममें गया. वह वहाभी नही थी. अब उसे चिंता होने लगी थी. वह घरसे बाहर तो नही गई होगी ?...वह सामनेके दरवाजेके पास गया. सामनेका दरवाजा अंदरसे खुलाही था. मतलब वह बाहरही गई होगी....वह तुरंत उसे ढूंढनेके लिए घरके बाहर निकल गया. बाहर आंगनमें उसने उसे ढूंढा. वह आंगनमेंभी नही थी. दूर कहीसे कुतोंके रोनेकी आवाज आ रही थी. सुझानभी दिख नही रही थी और उस दर्दभरे आवाजने उसे और ही बेचैन कर दिया. वह आंगन लांघकर कंपाऊंड गेटके पास गया. गेट खोलकर उसने बाहर झांककर देखा. उसे इतनीभी सुध नही थी की गेट अंदरसे बंद था मतलब वह बाहर नही गई होगी. फिरभी उसने गेट खोलकर बाहर झांककर देखा. बाहर रस्तेपर अंधेरेके सिवा कुछ नजर नही आ रहा था. अचानक उसे अहसास होगया की उसके मकानके छतपर कुछ है. उसने पलटकर देखा. उसे छतपर सुझान अकेली बैठी हूई दिखाई दी. उपर आंसमानमें पुरा चांद दिख रहा था और उस चांदकी रोशनीमें उसे उधर मुंह करके बैठी हूई सुझानकी आकृती दिखाई दि. वह एकदम स्तब्ध अपने हाथकी तरफ या हाथमें पकडे किसी वस्तूकी तरफ अपना होशो हवास खोकर एकटक देख रही थी ऐसा प्रतित हो रहा था. डॉनियल हल्के पैरसे, कोई आवाज ना हो इसका ध्यान रखते हूए, धीरे धीरे उपर छतपर जानेके लिए सिढीयां चढने लगा. सिढीयां चढकर छतपर पहूंचनेके बाद वह एक जगह निश्चल खडा हो गया. इतनी रात गए वह अकेली यहां क्या कर रही होगी ?...उसे उसको मालूम ना होते हूए देखना था की वह क्या कर रही है. फिरसे वह धीरे धीरे अपने चलनेका आवाज ना हो इसका ध्यान रखते हूए उसकी तरफ जाने लगा. अबभी सुझानका पिछला हिस्साही उसे दिख रहा था. और आगे जानेके बाद उसे उसका सामनेका हिस्साभी दिखने लगा. वैसेतो वह अपने विचारोंमें खोई हूई दिख रही थी. लेकिन उसके हाथमें कोई छोटी चिज थी, जिसके साथ वह खेल रही थी ऐसा उसे अहसास हो गया. उसने और नजदिक जाकर देखा. वह जिस वस्तूके साथ खेल रही थी वह 'वह' चमकिला पत्थर था, जो उसे हवेलीके सामने जमिनपर पडा हूवा मिला था. वह देखतेही डॅनियलके चेहरेपर उसके बारेमे घोर चिंता के भाव उभरने लगे. क्रमश:...

Black Hole CH-49 बुक स्टोअर

एक बुक स्टोअरमें डॅनिययलने रॅकपर रखी हूई एक किताब उठाई और वह उस किताबके पन्ने पलटने लगा. उसके बगलमेंही सुझान खडी थी. लेकिन वह अपनेही सोचमें डूबी हूई लग रही थी. '' देखो ... यह किताब इंडियन रेसीपीजके बारेमें है ...'' डॅनियलने किताबके पन्ने पलटते हूए सुझानसे कहा. '' यह देखो .. यहां इंडीयन करी बनानेका विधी बताया है ... तुम्हे करी पसंद है ना ?'' डॅनियलने आगे कहा. डॅनियल अबभी उस किताबके पन्ने पलट रहा था. जब उसने किताबसे अपनी नजर हटाकर बगलमें सुझानकी तरफ देखा, तब उसके खयालमें आया की सुझान वहा खडी नही थी. उसने वह किताब रॅकपर वापस रख दि और ढूंढती हूई नजरोंसे बुक स्टोअरमें सुझानको ढूंढने लगा. उस हॉलमेंतो वह दिख नही रही थी. इसलिए वह बगलके हॉलमें उसे ढूंढनेके लिए गया. वह वहांभी नही थी. अभीतो मेरे बगलमें खडी थी....अभीके अभी कहा गई होगी ?...बगलमेंही एक छोटी मॅगझीनकी रुम थी. वहा उसने झांककर देखा. वह वहांभी नही थी. हालहीमें वह वैसेभी अजिबसा बर्ताव करने लगी है ...भाईभी नही मिला और भाभीभी गायब होनेसे होगा शायद... मुझे यहां अकेला छोडकर घर तो नही चली गई ?...उसके दिमागमें एक सवाल झांककर गया. वह जल्दी जल्दी दुकानके बाहर चला गया. बाहर इधर उधर देखा. वह कहीभी नही दिख रही थी. गाडीकी चाबी उसके पासही थी....गाडी लेकर तो नही गई होगी ?...वह दौडते हूए पार्कीग लॉटकी तरफ गया. पार्कींग लॉटमें पहूंचकर देखता है तो गाडी अपनी जगहपरही थी.गाडी तो जगहपरही है ...मतलब वह यही कहीं होना चाहिए ...स्टोअरके बाहर तो नही है ...फिर एकबार दुकानमेंही ठिकसे देखना चाहिए ...वह फिरसे बुक स्टोअरमें घुस गया. एक एक रुम , एक एक हॉल ठिकसे देखने लगा. वह कहीं नही दिख रही थी. तभी उसके खयालमें आगया की बुकस्टोअरको और एक फ्लोअर है. शायद वह पहले मालेपर गई हो ...वह पहले मालेपर गया. पहले मालेपर तिन चार हॉल होंगे. वह एक एक हॉलमें जाकर ढूंढने लगा. वैसे पहले मालेपर ग्राहक बहुतही कम थे. चारो हॉलमें उसने झांककर देखा. वह वहां नही थी. कहां गई होगी वह ?...अब डॅनियलको चिंता होने लगी थी. पहले मालेसे निचे उतरनेसे पहले उसने वहीं बगलमें एक किताबोंकी छोटी रुम थी उसमें झांककर देखा. उसे वह वहीं एक कोनेमें उधरकी तरफ मुंह करके खडी दिखाई दी. उसने राहतकी सांस ली. उसने उसके करीब जाकर देखा. उसके हाथमें एक काले कव्हरवाली किताब थी. और वह उस किताबमें पुरी तरह मानो डूबकर उस किताबके पन्ने पलट रही थी. '' हनी... तूम यहां क्या कर रही हो ?'' उसने उसके पास जाकर पुछा. '' मै कितना घबरा गया था ... '' उसने आगे कहा. उसने कोई प्रतिक्रिया जाहिर नही की. अबभी वह उस किताबमें डूबी हूई दिख रही थी. '' सुझान ...'' डॅनियल उसके कंधेपर हाथ रखकर उसका कंधा हिलाते हूए बोला. सुझानने आरामसे वह किताब बंद की, सामने रॅकपर वापस रख दी और डॅनियल की तरफ एक अजनबी नजर डालते हूए वह आगेकी रॅककी तरफ बढ गई. डॅनियल आश्चर्यसे उसकी तरफ देख रहा था. डॅनियलने उसने रॅकपर रखी हूई किताब बाहर निकाली. उसने उस किताब का टायटल पढा. टायटल था - ' ब्लॅक होल'क्रमश:...

Black Hole CH-48 वह चमकिला पत्थर

क्या आप डॉ. स्टिव्हन हॉल्स हो?'' जाकोबके मुंहसे आश्चर्यसे निकल गया. इतनी देरसे उसके इर्दगिर्द घुम रहा बुढा मतलब कोई और ना होकर जिसने वह ब्लॅकहोल्स बनाए वह जेष्ठ संशोधक डॉ. स्टिव्हन हॉल्स है इसका जाकोबको आश्चर्य लग रहा था. '' लेकिन आप ऐसे नकारात्मक बोलोगे इसकी उम्मीद नही थी ... आप एक संशोधक हो ... मुझे तो आपपर बहुत गर्व था... मुझे माफ करदो लेकिन ... आपके मुंहसे ऐसी नकारात्मक बाते शोभा नही देती ...'' जाकोबने कहा. जाकोबको अबभी विश्वास नही हो रहा था की वह बुढा ही डॉ. स्टिव्हन हॉल्स होगा. तभी जाकोबका ध्यान सुझान, डॅनियल, ब्रॅट और बाकी इकठ्ठा हूए पुलिस स्टाफकी तरफ गया. वे एक गृप बनाकर खडे थे. जाकोबने उस गृपकी तरफ देखकर कहा, '' यह संशोधन आगेभी जारी रखनेके लिए कुछ तो रास्ता होगा .... मुझे कुछतो करनाही पडेगा ... क्योंकी मुझे मेरे अंदरका वैज्ञानिक चुप बैठने नही देगा ...'''' तुम्हे लगता है मैने प्रयास नही किया होगा ?'' डॉ. स्टिव्हनने पुछा. जाकोबने डॉ. स्टिव्हनकी तरफ देखा अनदेखा करते हूए वह उस गृप की तरफ बढने लगा जिसमें सुझान, डॅनियल और बाकि लोग खडे थे. उसने नजदिक जाकर देखा तो वे लोग इकठ्ठा होकर वहां जमिनपर कुछ पडा होगा उसकी तरफ गौरसे देख रहे थे. उस गृपकी तरफ बढते हूए जाकोबके चेहरेपर अब एक जितभरी मुस्कुराहट दिखने लगी. उसका चेहरा खुशीसे चमकने लगा. स्टेला जाकोबकी तरफ आश्चर्यसे देख रही थी. उसके मनमें क्या चल रहा होगा यह समझनेका वह प्रयास करने लगी. तभी अचानक जोरसे चिल्लाकर डॉ. स्टिव्हनने जाकोबको हिदायत दी ,'' जाकोब... रुको ... ऐसा मत करो ... वह खतरनाक है ''शायद डॉ. स्टिव्हनको उसके मनमें क्या चल रहा है उसका अंदाजा हो गया था. जाकोब रुकनेके लिए तैयार नही था. उसने डॉ. स्टिव्हनको कोई जवाब नही दिया. उनकी तरफ मुडकर देखते हूए वह सिर्फ अजिब तरहसे मुस्कुराया. स्टेलातो कुछ समझ नही पा रही थी. वह संभ्रमसे कभी जाकोबकी तरफ तो कभी डॉ. स्टिव्हनकी तरफ देख रही थी. .जाकोब उस इकठ्ठा हूए लोगोंके और करीब गया. '' जाकोब रुको ...'' डॉ. स्टिव्हन फिरसे चिल्लाए. लेकिन जाकोब रुकनेके लिए तैयार नही था. वह अब सुझानके पास गया. जाकोबने फिरसे एकबार स्टेला और डॉ. स्टिव्हनकी तरफ देखा. वह अबभी उनकी तरफ देखकर मुस्कुरा रहा था. स्टेलाको अबभी जाकोबके मनमे क्या चल रहा है और अब आगे वह क्या करने वाला है, कुछ समझमें नही आ रहा था. लेकिन डॉ. स्टिव्हनको शायद उसके मनमें क्या चल रहा है और अब आगे वह क्या करनेवाला है यह पता चल चूका था. '' नही ऐसा मत करो .... उसकी जानको खतरा है '' डॉ. स्टिव्हनने जाकोबको फिरसे चेतावनी दी. लेकिन वह सुननेके स्थितीमें नही था. एक पलकाभी समय ना गवाते हूए वह धीरे धीरे सुझानके शरीरमें प्रवेश करने लगा. '' रुको जाकोब...'' डॉ. स्टिव्हनने आखरी बार चेतावनी दी. लेकिन वह रुकनेके लिए तैयार नही था. वह अब पुरी तरहसे सुझानके शरीरमें प्रवेश कर चूका था. सुझान, डॅनियल, ब्रॅट और बाकी पुलिस कर्मचारी इकठ्ठा खडे होकर जमीनपर पडे उस हिरेकी तरह चमक रहे पत्थरकी तरफ गौरसे देख रहे थे. तभी स्टेला वहां आ गई. उस गृपमें घुसकर उसने वह पत्थर उठानेकी कोशीश की. लेकिन वह पत्थर उसके हाथमें नही आ रहा था. उसका हाथ खोखला हो या फिर वह पत्थर खोखला हो इस तरह उसका हाथ उस पत्थरसे आरपार जा रहा था, लेकिन वह पत्थर उसके हाथमें नही आ रहा था. तभी सुझान सामने आ गई. उसकी हरकते अब धीमी हो गई थी. और वह सुस्त लग रही थी. उसने वह चमकिला पत्थर उठाया और वह उस पत्थरकी तरफ एकटक देखने लगी. क्रमश:...

Black Hole CH-47 आप कौन है ?...

उन्हे कोई सुन नही सकता और देखभी नही सकता यह देखकर जाकोब मायूस हो गया था. वह स्टेलाके सामने जा खडा हो गया और हताशासे बोलने लगा - '' मेरा संशोधन जहां तक डॉ. स्टिव्हन हॉल्स संशोधन करते हूए पहूंच गए थे और जहांसे आगे वह बढ नही पा रहे थे, वहां तक पहूंच गया था. ''स्टेलाने जाकोबकी आंखोमें देखा. उसे अपने पतीके बारेमें गर्व महसूस हो रहा था. '' सिर्फ कृत्रिम जग बनानाही काफी नही था ... तो औरभी बहुत कुछ बाकी और जरुरी था '' जाकोबने आगे कहा. '' जैसे ?'' स्टेलाने पुछा. '' जैसे ... जैसे उन्होने कृत्रिम जग बनाए थे... वैसेही कुछ सचमुछके जग का भी अस्तित्व होना चाहिए '''' हां ... तूमने मुझे यह पहलेभी एकबार बताया था '' स्टॆलाने कहा. '' इसीलिए तो ... उस सचमुछके दुनियामें प्रवेश करनेका और वहांसे वापस आनेका कोई तो रास्ता होना चाहिए...वह रास्ता ढूंढनाभी इस संशोधनके एक हिस्सेके तौर पर उतनाही महत्वपुर्ण है ... अगर वह रास्ता नही मिला तो डॉ. स्टिव्हन हॉल्सने किए संशोधनका कोई मतलब नही बनता ... या यूं कहीए उसके सिवा यह संशोधन अधूरा है '' जाकोबने कहा. अब वह बुढा आदमी उनके पास आकर उनके साथ शामील हो गया. '' माय डियर... इस दुनियामें कुछभी अधुरा नही है ... हर एक चिजका उसका अपना एक अंत निर्धारीत किया हुवा है '' वह बुढा बोला. जाकोब उस बुढेकी तरफ ध्यान ना देते हूए स्टेलाकी तरफ एकटक देखते हूए बोला, '' लेकिन अब हम अपना संशोधन कैसे जारी रखेंगे '''' हां सचमुछ यह मुश्कील है ... अब फिलहाल हम कोई छोटी चिजभी पकड नही पा रहे है '' स्टेलाने कहा. '' मेरे दोस्त ... अब तूम जहांभी हो ... वहां सब नियम अलग है ... यह पुरी तरह एक अलग दुनिया है '' उस बुढे ने कहा. '' वह कुछभी हो ... एक बात तो तय है ... की वह संशोधन पूरा करनेके लिए हमें फिरसे वापस अपनी दुनियामें जाना चाहिए '' जाकोबने पक्के निर्धारके साथ कहा. वह बुढा अब गुढतासे बोलने लगा था - '' कोई एक ज्ञात अज्ञात ढूंढनेके लिए निकला ढूंढेगा वह अज्ञात जी जानसे खेलकर फिरभी दुनिया को वह कैसे बतायेगा अगर वह खुद अज्ञात हो चला'''' वापस अपनी दुनियामें जाना ? ... माय डियर... बदकिस्मतीसे पहलेकी दुनियामें जाना मुझे तो मुमकिन नही लग रहा है '' वह बुढा बोला. लेकिन अब जाकोबसे रहा नही गया, उसने पलटकर उस बुढेकी आंखोसे आंखे मिलाते हूए गुस्सेसे देखते हूए पुछा, '' मुमकिन क्यो नही होगा ?'''' क्योंकी ऐसा पहले ना कभी हुवा है ना भविष्यमें होगा ...'' उस बुढेने जवाब दिया. जाकोबने ध्यानसे और उत्सुकतासे उस बुढेकी तरफ एकटक देखते हूए पुछा, '' बाय द वे... आप कौन है ?... और आप हमारे पिछे क्यों लगे हो ?... मेहरबानी करके हमें हमारी स्थितीपर छोड दो '' जाकोबने झल्लाकर कहा. '' मै डॉ. स्टिव्हन हॉल्स हूं '' उस बुढेने गुढतासे कहा.क्रमश:...

Black Hole CH-46 एक अलग दुनिया

सुझान, डॅनियल, ब्रॅट और बाकि पुलिस कर्मचारी हवेलीसे बाहर आकर विस्फोट हूए कुंएके इर्दगिर्द इकठ्ठा हो गए थे. आश्चर्यकी वजहसे उनकी हरकते एकदम धीमी हो गई थी. यह क्या होगया ? और क्यों होगया ? सब उनके समझ के बाहर था. स्टेला और जाकोबको सुझान दिखतेही उनके चेहरे खुशीसे दमक उठे. वे धीरे धीरे सुझानकी तरफ जाने लगे. लेकिन सुझानका उनकी तरफ कहा खयाल था. उसकी ढूंढती हूई नजर आसपास पत्थरोंके ढेरोंपर जा रही थी. '' सुझान...'' जाकोबने उसे आवाज दिया. उसे अब वही उसका भाई है यह बतानेकी जल्दी हो गई थी. लेकिन वह उसपर यकिन करेगी ?...उसके मनमें आशंका उठी. '' सुझान..'' जाकोबने फिरसे आवाज दिया. लेकिन यह क्या ? सुझान कोई प्रतिक्रिया नही दिखा रही थी. मानो उसे उसका आवाज सुनाई नही दे रहा हो. स्टॆलाने और जाकोबने एकदुसरेकी तरफ असमंजसभरी निगाहोसे देखा. '' सुझान ...'' अब स्टेलाने, और जोरसे आवाज दिया. फिरभी सुझानपर उसका कोई असर नही दिख रहा था. वे अब उसके और करीब गए. जाकोबने अपना हाथ उसके कंधेपर रख दिया. लेकिन आश्चर्य!. उसका हाथ उसके कंधेपर ना टीकते हूए निचे गिर गया. उसका हाथ मानो खोखला हो या उसका शरीर खोखला हो ऐसे उसका हाथ उसके शरीरमें जाकर बाहर आगया. एक बडा आश्चर्यका आघात हूवा हो ऐसे स्टेला और जाकोब एकदुसरेकी तरफ देखने लगे. स्टेलानेभी अपनी तरफसे सुझानका हाथ पकडनेकी कोशीश की, लेकिन उसके हाथमेंभी उसका हाथ नही आया. फिरसे वे दोनों एक दुसरेकी तरफ विस्मय और आश्चर्यसे देखने लगे. स्टेला सुझानकी तरफ मुडी और उसे फिरसे जोरसे आवाज देते हूए बुलाने लगी, '' सुझान..'' ''... तूम मुझे सुन रही हो ना ?''सुझानपर उसके बुलानेका कोई असर नही दिख रहा था. सुझान, डॅनियल, ब्रॅट और बाकि पुलिस कर्मचारी इधर उधर आश्चर्यसे देख रहे थे. वे मानो सबके सब स्टेला और जाकोबके वहांके उपस्थितीसे पुरी तरह अनभिज्ञ थे. जाकोब अब डॅनियलकी तरफ गया और उसके सामने जाकर उसका रास्ता रोकते हूए खडा हो गया. '' डॅनियल..'' जाकोबने उसे आवाज दिया. '' तूम मुझे सुन रहे हो ना ''लेकिन डॅनियल मानो जाकोबके वहांके अस्तित्वको नकारते हूए सामने सिधा चलने लगा. और क्या आश्चर्य उसे चलते हूए जाकोबकी कोई बाधा या अवरोध ना होते हूए वह सिधा उसके शरीरसे होते हूए दुसरी तरफ आगे निकल गया. लेकिन जाकोब अपनी कोशीश छोडनेके लिए तैयार नही था. वह ब्रॅटके सामने जाकर खडा हो गया, '' ऑफीसर... मेरी तरफ देखो '' जाकोब उसके आंखोकी सामने अपना हाथ हिलाकर उसका ध्यान अपनी तरफ आकर्षीत करनेका प्रयास कर रहा था. लेकिन कोई फायदा नही हो रहा था. तभी इतने लोगोंमेंसे कोई एक अपनी तरफ देख रहा है ऐसा जाकोबके ध्यानमें आगया. वह एक बुढा था. वह सिर्फ उसकी तरफ देखही नही रहा था बल्की उसकी तरफ देखते हूए मंद मंद मुस्कुराभी रहा था. '' तुम्हे कोईभी सुन नही पाएगा ... और देख भी नही पाएगा '' उस बुढेने जाकोबसे कहा. स्टेलाने उत्सुकतावश उस बुढेकी तरफ देखते हूए पुछा, '' लेकिन क्यो?'' '' क्योंकी तुम एक अलग विश्वमें हो '' उस बुढेने कहा. '' फिर आप कैसे हमें देख सकते हो और सुनभी सकते हो '' स्टेलाने पुछा. उसपर उस बुढेने जोरसे ढहाका लगाया और कहा, '' क्योंकी तूम मेरे विश्वमें हो... ... तूम, वह और मै एक अलगही विश्वमें पहूंच गए है ... या यूं कहीए हम मर चूके है ऐसा कहा तो भी चलेगा...... क्योंकी इन लोगोंकी दुनियाके लिए हम मरही चूके है ... कुछ लोग हम जैसोंको आत्मा कहते है तो कोई भूत.... लेकिन यह सच है की हम इन लोगोंको देख सकते है, सुन सकते है लेकिन वे हमे देखभी नही सकते और ना सुन सकते है ''जाकोबने और स्टेलाने असाहयतावश अपने आसपास खडे लोगोंकी तरफ देखा. सचमुछ जाकोब और स्टेला उन्हे देख, सुन सकते थे लेकिन वे उन्हे देखभी नही सकते थे और सुनभी नही सकते थे. क्रमश:...

Black Hole CH-45 इम्प्लोजन

हवेलीके सामने सब तरफ पत्थरोंके टूकडे फैले हूए थे और कुंएके पासतो पत्थरोंके छोटे छोटे ढेर बन गए थे. सब तरफ एक डरावना सन्नाटा फैला हूवा था. और कुंएमेंका वह ना खत्म होनेवाला अंधेरा खत्म होकर वहा कुंएके तलमें पाणी चमकने लगा था. कुंएके पास एक पत्थरके ढेरमें कुछ हरकत हो गई. उस ढेरसे धीरे धीरे एक आकृती उठकर खडी हो गई. वह स्टेला थी. खडी होनेके बाद उसने अपनी ढूंढती हूई निगाहे आसपास दौडाई. वह जाकोबको ढूंढ रही थी. वही एक जगह उसे जाकोब निचे गिरा हूवा दिखाई दिया. वह तुरंत उसके पास गई. उसने उसे सिधा कर उसका चेहरा अपनी तरफ किया. '' जाकोब ...'' खुशीसे वह उसे आवाज देते हूए बोली. लेकिन वह एकदम निश्चल था. उसने उसके शरीरको हिलाकर देखा. लेकिन कुछभी हरकत नही दिख रही थी. उसकी खुशी अब निराशामें बदलने लगी थी. '' जाकोब ... चलो उठो ... .'' वह उसे और जोरसे हिलाकर चिंतायूक्त स्वरमें बोली. फिरभी उसके शरीरमें कोई हरकत नही दिख रही थी. वह अब उसकी सांसे जांचकर देखते हूए उसे जोर जोरसे हिलाने लगी. जैसे ही उसने जाकोबके एक हाथकी उंगलियोंमे कंपन महसूस किया उसका चेहरा फिरसे खुशीसे खिल उठा. थोडीही देरमें जाकोबने धीरे धीरे अपनी आंखे खोली. उसके सामने उसकी स्टेला थी. दोनोंने आवेगसे एक दुसरेंको बाहोंमे भर लिया. उनके चेहरेपर खुशी समाये नही समा रही थी. '' सचमुछ भगवानका शुक्रिया अदा करना चाहिए की हम सही सलामत बाहर निकल गए. '' जाकोबने कहा. वे एक दुसरेकी बाहोंसे बाहर आ गए. स्टेलाने आधार देकर उसे खडे होनेमें मदद की. उनके शरीरपर जगह जगह चोटें आई थी और जख्म हो गए थे. उस ब्लॅकहोलसे बाहर निकलनेके लिए लगातार दौडनेसे वे काफी थक भी चूके थे. वे एकदुसरेको सहारा देते हूए धीरे धीरे चलने लगे. '' लेकिन यह सारे विस्फोट क्यो होगए?... कुछ तो कारण होगा ?'' स्टेलाने पुछा. '' तुम्हे पता है ... यह सब ब्लॅकहोल्स कैसे बने ?'' जाकोबने पुछा. '' नही ... कैसे बने ?'' स्टेलाने पुछा. '' ये सारे ब्लॅकहोल्स तैयार होगए वे 'इम्प्लोजन' इस प्रक्रियासे ... और वे एक दिन 'एक्सप्लोजन' इस प्रक्रियासे नष्ट होनेही वाले थे. ...'' जाकोबने कहा. '' 'इम्प्लोजन' ?'' स्टॆलाने आश्चर्यसे पुछा. '' हां 'इम्प्लोजन' यह ... 'एक्सप्लोजन' के एकदम उलटी प्रक्रिया है ... मुझे लगता है वे कृत्रिम तरीकेसे बनाए गए थे इसलिए जल्दी नष्ट हो गए. ...'' जाकोबने कहा. '' मतलब ?... कही यह विश्वभी एक दिन ऐसेही विस्फोट होकर नष्टतो नही होनेवाला ?'' स्टेलाने उसके कहनेका मतलब समझकर पुछा. '' हां एकदम बराबर ... लेकिन वह समय मानवी जिवनके हिसाबसे काफी बडा होनेसे वह इतने जल्दी नही आयेगा... कभीना कभी वह वक्त आयेगा यह निश्चित है .. लेकिन वह वक्त काफी लंबा होगा. '' जाकोबने कहा. क्रमश:...

Black Holes CH-44 हवेलीके बाहर

जैसेही जाकोब और स्टेला 'ए' लेव्हलके पथरीली गुंफामें निचे जमिनपर गिर गए, वे तुरंत उठकर खडे होते हूए दौडने लगे. क्योंकी उन्हे पता था की उनके पास अब बहुत कम समय रह गया है. उसके सबुतके तौर परही शायद वे जब 'ए1' कुंएसे थोडेही सामने गए होगे तब 'ए1' कुंएमेभी भयानक विस्फोट हो गया. सब तरफ पत्थरके टूकडे फैल गए. कुछ पत्थरके टूकडे उन्हे लगे भी. लेकिन उन्हे रुकनेके लिए, या कहां लग गया है यह देखनेके लिए अब बिलकूल वक्त नही था. वे वैसेही जख्मी हालतमें ना रुकते हूए और पिछेभी ना देखते हूए दौडते रहे. उन्हे पता था की अब आखरी लेव्हल, जो एक बार पार करनेके बाद वे सकुशल बाहर निकल सकते है. दौडते हूए वे 'ए3' कुंएके पाससे गुजर गए. और थोडीही दुर गए होगे जब 'ए3' कुंएमेंभी एक भयानक विस्फोट हो गया. इस बार वे एकदम उस कुंएके पास थे. इसलिए वे उस विस्फोटके साथ पत्थरोंके टूकडोंके साथ हवामें उछाल दिए गए. इसबार उन्हे काफी चोटें आयी थी. लेकिन अब उनके बसमें कुछ नही बचा था. उस विस्फोटका बहाव उन्हे जहां ले जा रहा था उधर वे पत्थरोंके साथ हवामें उड रहे थे. उन्हे पता था की वे एकबार निचे गिर गए की उन्हे सबकुछ पथरीला होनेके कारण जोरोंकी चोटें आयेगी. शायद उस मारसे वे बचभी ना पाएं. लेकीन जब वे निचे गिरने लगे, उनके खयालमें आ गया की वे एकदम 'एक्झीट' कुंएके उपरही है. और निचे गिरनेके बाद वे बराबर 'एक्झीट' कुंएमेंही गिरने वाले है. इतनी भयानक परिस्थीतीमेंभी उनके चेहरेपर एक खुशीकी लहर दौड गई. एकबार वे उस कुंएमें गिरकर बाहर निकल गए की वे इस भयानक हालातसे छूटनेवाले थे. वे धीरे धीरे पत्थरोंके टूकडोंके साथ 'एक्झीट' कुंएमें गिरने लगे. गिरते हूए उन्हे पत्थरोंके टूकडोंसे चोटेंभी आ रही थी. लेकिन उन चोटोंके दर्दसे हम थोडीही देरमें इस गुंफासे बाहर निकलने वाले है यह खुशी जादा महत्वपुर्ण थी. अब वे 'एक्झीट' कुंएके उपरही थे. तभी जाकोबके कलाईपर जो चमकिला पत्थर बंधा हूवा था वह, शायद पत्थरोंकी मारकी वजहसे उसके कलाईसे खुल गया और निचे गिरने लगा. वह पत्थर उन दोनोंके पहलेही उस कुंएमें गिरने लगा. और उस पत्थरके पिछे अब जाकोब और स्टेलाभी धीरे धीरे उस कुंएमें गिरने लगे. लेकिन यह क्या ... वे उस 'एक्झीट' कुंएमें कुछ ही फासलेतक पहूंचे होगे तब उस 'एक्झीट' कुंएमेही अचानक एक भयानक विस्फोट हो गया. पत्थरोंके टूकडे सब तरफ फैल गए. वे पत्थरोंके टूकडे इधर उधर गिरकर, आसपासके पत्थरोंसे टकराकर आवाज होने लगा था. और वह सब खत्म होनेके बाद सब तरफ सन्नाटा और अंधेरा फैल गया. तुफानके बाद वाला सन्नाटा और आंखे चौधानीवाली रोशनीके बादवाला अंधेरा! बाहर उस हवेलीमें ब्रॅट, डॅनियल, सुझान और बाकि पुलिस कर्मचारी अबभी स्टेला और गिब्सनको ढूंढ रहे थे. उन्हे वे तो मिलही नही रहे थे, लेकिन उनका कुछ नामोनिशानभी नही मिल रहा था. ब्रॅट उसके सहकर्मीयोंपर लगातार चिढकर चिल्लाए जा रहा था. 'इधर देखो''उधर देखो ' ऐसे निर्देश दे रहा था. उसके सहकर्मी उन्हे ढूंढ ढूंढकर थक चूके थे. तभी उन्हे एक भयानक विस्फोटका आवाज सुनाई दिया. कुछ क्षण तो उन्हे कुछभी समझमें नही आया. पागलों जैसे वे सब लोग अपनी अपनी जान बचाते हूए इधर उधर दौडने लगे. आखिर उनके खयालमें आ गया की विस्फोट हवेलीमें ना होकर हवेलीके बाहर हो गया है. लेकिन विस्फोट इतना बडा था की पुरी हवेली कांप गई थी. वे तुरंत हवेलीके बाहर दौडते हूए आ गए. जब वे हवेलीके मुख्य दरवाजेमें खडे होकर बाहर देखने लगे, वे भौंचके होकर स्तब्धतासे बाहरका दृष्य देखने लगे. बाहर जहां कुंआ था उसके आसपास और हवेलीके सामने सब तरफ पत्थरोंके टूकडे फैले हूए थे. अबभी विस्फोटसे बना हूवा धूल का घना बादल धीरे धीरे निचे आता हूवा दिखाई दे रहा था. क्रमश:...

Black Hole CH-43 स्फोट

स्टॆला और जाकोब उनके सामने गिरकर, टूकडे होकर बिखर गए पत्थरकी तरफ अबभी डर और आश्चर्यसे देख रहे थे. वे उन हादसेसे संभलते ना संभलते तभी उस गुंफाके एकदम दूसरे किनारे एक कुंएमें बडासा विस्फोट होगया. उनके चेहरे डरके मारे एकदम सफेदसे हो गए. उनके शरीरकी एक एक कोशीका डरके मारे शिथील हो गई थी. एक बडे पत्थरके पिछे छूपनेके लिए वे दौड पडे. पुरी गुंफामें उस विस्फोटकी वजहसे पत्थरोंके टूकडे इधर उधर फैल गए थे. कुछ टूकडे तो उनके एकदम सामने आकर गीर पडे थे. जिस कुंएमें विस्फोट होगया था वह अब कुंवा नही बचा था, वह एक पत्थरोंका बडासा एक ढेर बन गया था. '' यह क्या हो रहा है ?'' स्टेलाने डरसे और सांस फुली हालमें पुछा. '' चलो जल्दी... कुछ गडबड दिख रही है ... हमें यहांसे जल्द से जल्द बाहर निकलना चाहिए.....'' जाकोबने कहा. एकदूसरेका हाथ कसकर पकडकर वे 'exit' कुंएकी तरफ दौडने लगे. 'exit' कुंएके पास पहूंचतेही उन्होने तुरंत दौडते दौडतेही उस कुंएमें छलांग लगाई. 'डी' लेव्हलसे स्टेला और जाकोब अब 'सी' लेव्हलके एक गुंफामें जमिनपर गिर गए थे. वे तुरंत उठकर खडे होगए. '' चलो जल्दी उठो '' जाकोब उठते हूए उसका हाथ पकडकर उसे उठाता हूवा बोला. उसने उसे उठकर खडे होनेमें मदत की. और उठे बराबर वे दोनोंभी 'सी' लेव्हलकी 'एक्झीट' कुंएकी तरफ जोरसे दौडने लगे. जाकोब उसका हाथ अपने हाथमें पकडकर, उसे लगभग खिंचते हूए सामने दौड रहा था और स्टेला उसके दौडनेके गतिसे अपने दौडनेकी गति मिलानेकी जी तोड कोशीश करते हूए दौड रही थी. जब वे लगभग 'एक्झीट' कुंएके पास पहूंचेही थे , दुसरा एक कुंआ 'सी2' में एक भयानक स्फोट हो गया. '' देखो .. संभलकर ... उन पत्थरोंके टूकडे अपनी तरफ आ सकते है '' स्टेला दौडते हूए बोली. फिरभी ना रुकते हूए उन्होने दौडते हूए 'एक्झीट' कुंएमें छलांग लगाई. वे 'एक्झीट' कुंएमें लगभग आधे अंतरतक पहूंचे होगे, तब उसी लेव्हलका और एक कुंआ 'सी1' मेंभी भयानक स्फोट हो गया था. जाकोब और स्टेला 'बी' लेव्हलके पथरीले गुंफामें निचे जमिनपर गिर गए और उनके पिछे पिछे 'सी' लेव्हलके पत्थरके टूकडेभी उनके शरीरपर गिरने लगे. जाकोबने स्टेलाका शरीर अपने शरीरसे ढंकते हूए, उसका रक्षण करनेके लिए मानो अपने शरीकी ढाल बनाई थी. थोडी देर बाद एकदूसरेको आधार देते हूए, पत्थरोंके टूकडे बाजू हटाते हूए, वे उठकर खडे होगए . उन्हे कुछ मामूली चोटे आई थी. उठनेके बाद उन्होने अपने टॉर्चेसके रोशनीमें 'एक्झीट' कुंआ ढूंढनेके लिए अपनी नजरे इधर उधर दौडाई, तो उन्हे 'बी2' कुंआ वे वहां आनेके पहलेही विस्फोटसे नष्ट हूवा दिखाई दिया . उस कुंएके जगह सिर्फ एक पत्थरोंका ढेर बचा था और पत्थरोंके टूकडे उस गुंफामें सब तरफ बिखरे हूए दिख रहे थे. उस सब तरफ बिखरे पत्थरोंके ढेरसे वे 'एक्झीट' कुंएकी तरफ जानेके लिए रास्ता ढूंढने लगे. 'एक्झीट' कुंआ तो उन्हे दिख रहा था, लेकिन बिचमें पत्थरके ढेर आ रहे र्थे, जो लांघकर उने दुसरी तरफ जाना था. वे बिचमें आ रहे पत्थरोंके ढेरपर चढ गए. चढते हूए उन्हे कोई दिक्कत नही हूई. लेकिन दुसरी तरफसे निचे उतरते हूए वे लगभग गिरते लूढकते हूए निचे गिरने लगे. उन पत्थरोंके बिचसे रास्ता निकालते हूए अचानक स्टेला जोरसे चिखी. '' क्या हूवा ?'' जाकोबने पुछा. जाकोबने देखा तो वह जंगली कुत्ता एक जगह पत्थरोंके ढेरके निचे कुचलकर मर गया था. उसका खून सब तरफ फैला हूवा था और आसपासके पत्थरभी उसके खूनसे सने थे. पत्थरके ढेरसे लूढकते हूए निचे पहूंचनेके बाद, वे दोनों तुरंत उठ गए, और जितना हो सकता है उतने जोरसे 'एक्झीट' कुंएकी तरफ दौडने लगे. दौडते और चिल्लाते हूए उन्होने 'एक्झीट' कुंएके पास पहूंचतेही उस कुंएमें छलांग लगाई. उनके चिल्लानेका आवाज कम कम होते गया. वे उस कुंएमें लगभग बिचतक पहूंचे होगे तब अचानक उन्होने जिस 'एक्झीट' कुंएमें छलांग लगाई थी उसी कुंएमें एक भयानक स्फोट हो गया. क्रमश:...

Black Hole CH-42 चेतना

जब जाकोब 'D' लेव्हलकी गुंफामें जमिनपर गिर गया, उसकी आंखे बंद थी. उसके शरीरमें कुछभी हरकत नही थी, लेकिन उसके शरीरमें एक सुक्ष्म स्तरपर कुछ हरकत चल रही थी. उसके शरीरसे एक चेतना बाहर निकलनेके लिए बेताब थी. वह चेतना उसके शरीरसे बाहर निकलनेके लिए जी तोड कोशीश कर रही थी, क्योंकी वह चेतना गिब्सनकी थी और शरीर अलगही था. बहुत प्रयास करनेके बाद, कोई रबड खिंचा जाए ऐसी वह चेतना उस शरीरसे बाहर निकल गई. लेकिन उस चेतनाका बेचैन उगम अबभी उस शरीरमें मौजूद था. वह जाकोबके शरीरसे बाहर निकली हूई चेतना सिधे जाकर स्टेलाके बेडरुममें पहूंच गई. स्टेला बेडरुममें गहरी निंदमें सो रही थी. जैसेही वह चेतना उसके पास पहूंच गई, स्टेला घबराकर जैसे सपनेसे जाग गई हो ऐसे उठ गई. उसी समय उस चेतनाका उगम जो गुंफामें उस शरीरमें बेचैनीसे तडप रहा था, वह उस चेतनाको अपनी ओर खिचने लगा और वह चेतना बेडरुमसे खिडकीके मार्गसे अदृष्य हो गई. जाकोबके शरीरमें जो उस चेतनाका उगम बडी बेचैनीसे तडप रहा था, उसकी वजहसे वह चेतना उस शरीरमें फिरसे खिंच ली गई और हमेशाके लिए उस शरीरमें कैद होकर रह गई, क्योंकी भलेही दिखनेमें वह शरीर अलग हो, उस शरीरका कण कण उस चेतनाका था. उस शरीरके हर कणपर उस चेतनाका हक था. अचानक उस शरीरने - जाकोबने उस गुंफामें पडे हूए अवस्थामें अपनी आंखे खोली ...... 'D4' कुंएके किनारे खडा होकर जाकोब अपनी आपबीती स्टेलाको बता रहा था. स्टेला आश्चर्यसे उसकी कहानी सुनती हूई उसकी तरफ एकटक देख रही थी. जाकोब उस कुंएके बगलमें खडे पत्थरपर तराशे प्रिझमजैसी आकृतीको स्पर्ष करते हूए बोला, '' जैसे तुम्हे पता हैही की ब्लॅकहोल 'A3' में 15 मिनट बाहेरके अंदरके 1 घंटे बराबर होते है ..... यानीकी वहां वक्त अपने वक्तके तुलनामें सामने दौडता है ..'' जाकोब अपना हाथ घडीकी दिशामें घुमाकर दिखाते हूए बोला. उसने उसके टॉर्चकी रोशनी अब दुसरे कुंएके किनारे खडे एक पत्थरपर डाली, जिसपर 'D5' ऐसी खुदे हूए अक्षर दिख रहे थे. '' और इस 'D5' ब्लॅकहोलमें वक्त उलटी दिशामें दौडता है ...'' जाकोब अपना हाथ घडीके उलटी दिशामें घुमाता हूवा बोला. जाकोब फिरसे अपने हाथसे 'D4' कुंएके पास खडे पत्थरपर तराशे प्रिझमको हलकेसे छूकर बोला, '' लेकिन इस 'D4' ब्लॅकहोलमें वक्तका परिमाण पुरी तरह अलग है ... यहां वक्त आगे पिछे ... दोलायमान होता है ...'' जाकोबने अपना हाथ एक बार घडीकी दिशामें और फिर घडीके विरुद्ध दिशामें घुमाते कहा. '' दोलायमान होता है मतलब ?'' स्टेलाने पुछा. '' मतलब वहां वक्त किसी पेंडूलमकी तरह आगे पिछे दौडता है ...'' जाकोबने अपना हाथ पेंडूलमजैसा आगे पिछे करते हूए कहा, स्टेला अबभी जाकोबकी तरफ आश्चर्यसे एकटक देख रही थी. उसकी आश्चर्यसे बडी हूई आंखोमें अब प्रेमका अंशभी दिख रहा था. जाकोब उसकी आंखोमें खोकर उसकी तरफ प्यारसे देखने लगा. वे एकबार फिरसे कसकर अलिंगणमें बद्ध होगए . '' लेकिन इतने दिन तूमने मुझे यह सब क्यों नही बताया ?'' स्टेलाने पुछा. वे अबभी आलिंगनमें बद्ध थे. जाकोब आलिंगणसे बाहर आते हूए बोला, '' अपना पती ... वह भी एक पुरी तरह अलग शरीरमें ... मुझे आशंका थी की तूम इस बातपर यकिन कर पाती या नही ...''उसने उसका हाथ अपने हाथमें लेकर थपथपाया और आगे कहा, '' इसलिए मैने तुम्हे यह सब धीरे धीरे ... इस गुंफामें सब बतानेके बाद, यानीकी तुम्हे यह टाईम, स्पेस और दुसरे विश्वकी थिअरी पुरी तरह समझनेके बाद बतानेका तय किया था '' अब वे हाथमें हाथ लेकर धीरे धीरे उस गुंफामें चलने लगे थे. '' मेरा मुझेही पता है की मै तुम्हारेसिवा यह सब दिन कैसे बिता सकी... तुम्हारे सिवा और फिरभी तुम्हारे साथ..'' स्टेलाने कहा. '' मै तुम्हारी भावनाएं समझ सकता हूं ... फिरभी मुझे कहीं लगही रहा था की तुम सच एक दिन जरुर जानोगी'' जाकोब उसकी आंखोमें देखते हूए बोला. तभी 'धप्प' अचानक एक बडासा पत्थर उनके सामने आकर गिरा. गिरनेके बाद उस पत्थरके टूकडे टूकडे होकर इधर उधर बिखेर गए थे. घबराकर और चौंककर वे एकदमसे दो कदम पिछे हट गए. क्रमश:...

Black Hole CH-41 कुंआ 'D4'

काफी समयतक स्टेला और जाकोब एकदुसरेके बाहोंमें अलिंगणबद्ध थे. उसे आखिर समझ चूका था की जाकोब ही गिब्सन है . वह जाकोबकी बाहोंसे बाहर आगई और उसका चेहरा अपने हथेलियोंमें लेकर उसके चेहरेकी तरफ एकटक देखे जा रही थी. गिब्सनके और जाकोबके चेहरेमें बिलकूल समानता नही थी. '' लेकिन हनी, यह कैसे हूवा ?'' उसने उसके चेहरेकी तरफ गौरसे देखते हूए पुछा. उधर बाहर सुझान, डॅनियल, ब्रॅट और बाकी पुलिस स्टाफने हवेलीका चप्पा चप्पा छान मारा था लेकिन स्टेला उन्हे कही नही दिख रही थी. ब्रॅटको उम्मीद थी की आज उसे गिब्सनभी मिलेगा. लेकिन उसकी उम्मीदके अनुसार कुछ नही हो रहा था. ब्रॅट अब चिढ चूका था. ठिक है गिब्सन मिल नही रहा है लेकिन यह स्टेला कहा गई. ?...उसे जमिन निगल गई की आसमान खा गया....वह उसका गुस्सा आपने साथीयोंपर निकाल रहा था. स्टॆला और जाकोब जिस कुंएके पास खडे थे वहा एक पत्थरपर 'D4' ऐसा खुदा हूवा था. उस पत्थरपर 'D4' के निचे 'खतरा ' ऐसा लिखा हूवा था और उसके और निचे प्रिझमकी तरह एक आकृती बनाई हूई थी. जाकोबने उस प्रिझमजैसे आकृतीको स्पर्ष किया और वह उस स्पर्षका अहसास करते हूए बोला, '' यही वह ब्लॅकहोल है जो इन सब बातोंके लिए जिम्मेदार है '' स्टेला उसकी तरफ देखते हूए वह और आगे क्या कहता है इसकी राह देखने लगी. जाकोब अपनी कहानी बताने लगा ......... गिब्सन जब 'D' लेव्हलपर पहूंचा तब किसी अजनबीकी तरह अपने टॉर्चकी रोशनीमें इधर उधर देख रहा था. अपने हाथमें पकडे कागजादका संदर्भ लेकर वह धीरे धीरे चलते हूए 'D4' कुंएके पास आगया. उसने झुककर उस कुंएमें झांककर देखा. उसने अपने हाथमें पकडे कागजाद कुंएके किनारे एक जगह रखकर उसपर एक छोटा पत्थर रख दिया और दो कदम पिछे हटकर, दौडते हूए आकर उस कुंएमें छलांग लगा दी. गिब्सन एक दुसरे पथरीले गुंफामें जमिनपर गिर गया. इधर उधर देखते हूए, अपने टॉर्चकी रोशनी गुंफामें डालकर वह उठकर खडा हो गया. उसने उसके सामने पत्थरके दिवारकी तरफ देखा. वह उस दिवारकी पास गया और उसने उस दिवार पर एक सफेद भूरभूरे पत्थरसे लिखा, ' वर्ल्ड इज ए मॅथेमॅटीकल एक्स्प्रेशन विच इज ए फन्क्शन ऑफ स्पेस ऍन्ड टाईम' पुरा वाक्य लिखनेके बाद वह उन शब्दोंकी तरफ गौरसे देखने लगा. उसके खयालमें आगया की वे शब्द जिस क्रमसे लिखे गए थे उसी क्रममें एक एक करके उस दिवारसे गायब हो रहे है. उसने गुंफामें चारो तरफ नजर घुमाई. उसने अपने टॉर्चकी रोशनी गुफांमे इधर उधर डालकर उस गुंफामें 'Exit' कुंआ ढूंढा और वह उस कुंएकी तरफ चलने लगा. वह चल रहा था और उसके शरीरपर पहने कपडे एक एक करके गायब होने लगे... फिर उसके हाथमें पकडा टॉर्च गायब होगया ....बादमें तो जो बदल हो रह थे उसकी गती और तेज हो गई. धीरे धीरे गिब्सनकी उम्र कम होने लगी .... इतनी कम की अब वह 7-8 सालका लडका हो गया था. ....उसकी उम्र और कम होकर अब उसका लगभग 4-5 माहके छोटे बच्चेमें रुपांतर हो गया ....आखिर तो वह पुरी तरह गायब होगया... वह जहा खडा था वह अब कुछ भी बाकी नही बचा था ....आगे तो जो गुंफा दिख रही थी वह गुंफाभी धीरे धीरे अदृष्य होने लगी... एक क्षण ऐसा आगया की पुरी गुंफा अदृष्य होकर वहा कुछभी नही बचा... ..........अचानक मानो शून्यसे फिरसे वह गुंफा फिरसे अवतिर्ण होने लगी....पुरी गुंफा अवतिर्ण होनेके बाद थोडी देरमें ...अचानक वह जहां खडा था वहा फिरसे एक बालक अवतिर्ण होगया .....और धीरे धीरे उस बालककी उम्र बढने लगी .....वह बालक धीरे धीरे बडा होकर उसका एक लडकेमें रुपांतर होने लगा... वह लडकाभी अब धीरे धीरे उम्रसे बढने लगा. .....वह लडका धीरे धीरे बढकर उसका अब एक आदमीमें रुपांतर होने लगा... लेकिन वह आदमी अब गिब्सन नही बचा था... वह पुरी तरहसे अलग आदमी... जाकोब बन गया था .....धीरे धीरे उसके शरीरपर पहने कपडे वापस आ गए ....उसके हाथमें पकडा टॉर्चभी वापस आ गया .....अब घट अरही घटनाओंकी गती फिरसे कम हो गई. जाकोबको उसके सामने अब टॉर्चके रोशनीमें 'Exit'कुंआ फिरसे दिखने लगा. उसने सामने दिवारपर देखा, उस दिवारपर उसने लिखे शब्द धीरे धीरे फिरसे अवतिर्ण होने लगे - ' वर्ल्ड इज ए मॅथेमॅटीकल एक्स्प्रेशन विच इज ए फन्क्शन ऑफ स्पेस ऍन्ड टाईम'जाकोब वह वाक्य पुरी तरहसे उस दिवारपर अवतिर्ण होनेकी राह देख रहा था. जैसेही वह वाक्य पुरी तरहसे उस दिवारपर अवतिर्ण हो गया, जाकोब उसके सामने दिख रहे 'Exit' कुंएकी तरफ तेजीसे दौडने लगा. कुंएके नजदिक पहूंचतेही , एक पलभी ना गंवाते हूए उसने झटसे उस कुंएमें छलांग लगा दी. क्रमश:...

Black Hole CH-40 तूम कौन हो ?

हवेलीके सामने अब स्टेला और पुलिसकी गाडीके बाजुमें और एक गाडी आकर खडी होगई. उसमेंसे ब्रॅट जल्दी जल्दी निचे उतर गया और पिछे मुडकर ना देखते हूएही उसने गाडीका दरवाजा जोरसे पिछे धकेलते हूए बंद किया. वह उतरतेही उसके लिए रुका पुलिस तुरंत अदबके साथ उसके सामने आकर खडा होगया. '' अपनी टीम कहा है ? '' ब्रॅटने पुछा. '' सर वे अंदर ... हवेलीमें गए हूए है '' उस पुलिसने जवाब दिया. ब्रॅट उस हवेलीकी तरफ बढते हूए, उस पुलिसकी तरफ ना देखते हूए बोला, '' चलो''वे दोनो जल्दी जल्दी हवेलीमें जाने लगे. स्टेलाने अंदर एक ब्लॅकहोलमें फिरसे छलांग लगाई. उसने छलांग लगातेही वह जंगली कुत्ता एक पत्थरके पिछेसे, मुंहमे एक हड्डी लेकर उसे चबाते हूए उस कुंएके पास आगया. उस हड्डीको अबभी कही कही मांस बाकी था. वह उस कुंएके किनारेपर खडा होकर, वह हड्डी चबाते हूए अंदर झुककर, शायद स्टेलाको देखने लगा. स्टेला दुसरे एक लेव्हलके पथरीली गुंफामें जमिनपर गिर गई थी. वह तुरंत उठकर खडी हो गई. तभी 'थड' एक आधा अधूरा खाया हूवा, कही कही मांस लगा हूवा हड्डीका टूकडा उसके सामने आकर गिरा. डरके मारे घबराकर उसके मुंहसे एक चिख बाहर निकल गई और वह उस हड्डीके टूकडेसे दो कदम पिछे हट गई. हवेलीके सामने स्टेला और पुलिसकी गाडीयोंके बगलमें अब सुझानकीभी कार आकर रुक गई. उस हवेली और आसपासके परिसरकी तरफ अवाक होकर देखते हूए सुझान और डॅनियल कारसे उतर गए. '' ऐसे इस डरावनी जगहपर वह क्या कर रही होगी ?'' डॅनियलने पुछा. '' चलो जल्दी अंदर चलते है ... अबतक ब्रॅटने उसे ढूंढाभी होगा .'' सुझान हवेलीमे जानेकी जल्दी करते हूए बोली. सुझान सामने और डॅनियल पिछे पिछे, ऐसे दोनोभी जल्दी जल्दी हवेलीमें घूस गए. स्टेला अंदर एक 'D' लेव्हलके गुंफामें थी. वह अपने टॉर्चकी रोशनी गुंफामें चारो ओर घूमाकर देख रही थी. आखिर उसके टॉर्चकी रोशनी एक कुंएके बगलमें खडे पत्थरपर आकर स्थिर होगई. उस पत्थरपर 'D1' ऐसा खुदा हूवा था. स्टेला फिरसे अपने टॉर्चकी रोशनी अब उस कुंएके आसपास डालकर देखने लगी. तभी वह चौक गई, उसे जाकोब एकदम उसके सामने खडा हूवा दिखाई दिया. उसके एक हाथमें बडासा एक छूरा था और दुसरे हाथमें एक पत्थर. जैसेही रोशनी उसके उपर गिर गई, वह धीरे धीरे स्टेलाकी तरफ बढने लगा. स्टेलाभी ना डरते हूए उसकी तरफ चलने लगी. '' तूम यहां क्या कर रही हो ?...'' जाकोबने उसे पुछा. स्टेलाने एक अर्थपूर्ण कटाक्षसे उसकी तरफ देखा और वह उसकी तरफ एकटक देखती रही. धीरे धीरे उसकी आंखोमें आंसू आने लगे. '' तूम कौन हो ?'' स्टेलाका गंभीर स्वर गुंजा. जाकोब उसकी तरफ बढते हूए वहीं रुक गया. '' बोलो तूम कौन हो ?... मैने तुम्हे पुरी तरहसे पहचान लिया है '' स्टेलाने कहा. जाकोबकी उसके हाथमें पकडे छूरेपर और पत्थर पर पकड कस गई. वह अब उसके एकदम सामने आकर उसकी आंखोके भाव समझनेकी कोशीश करने लगा. '' मुझे यकिन था की एक ना एक दिन तुम्हे सच पता चलेनाही था ..'' जाकोबने कहा. वह और सामने आकर उसके चेहरेके सामने खडा हो गया. उसकी हाथमें पकडे छूरे पर और पत्थपर पकड ढीली होकर वे उसके हाथसे छूटकर निचे गिर गए. वहभी अब उसकी तरफ एक अर्थपुर्ण नजरसे देखने लगा. '' हनी... तूमने मुझे सही पहचाना... हां मै गिब्सनही हूं ... तुम्हारा गिब्सन..'' वह अपने दोनो हाथ उसके कंधेपर रखकर बोला. वह और नजदीक जाकर उसकी आंखोंमें देखने लगा. वे अब इतने नजदिक आ गए थे की उनको एकदुसरेके सांसोंकाभी अहसास हो रहा था. एकदम आवेगके साथ दोनोने एक दुसरोकों कसकर एक प्रदिर्घ आलिंगनमें बद्ध किया. क्रमश:...

Black Hole CH-39 'थड' - एक भयानक आवाज

उस पुराने हवेलीके सामने एक कार आकर रुक गई. कारका दरवाजा खुला और कारसे जल्दी जल्दी स्टेला उतर गई. उतरनेके बाद लगभग दौडते हूएही वह कुंएकी तरफ गई. कुंएके पास जातेही एकभी पल ना गवांते हूए उसने कुंएमें छलांग लगा दी. थोडीही देरमें हवेलीके सामने स्टेलाके कारके बगलमें पुलिसकी जीप आकर रुक गई. जीप रुकतेही तुरंत पुलिसकी एक हत्यारबंद तुकडी बाहर निकल गई. उतरनेके बाद पहले उन्होने स्टेलाको उसके कारमें ढूंढा. वह कारमें नही थी. फिर वे उसे आसपास ढूंढने लगे. उनमेंसे एक पुलिसने तुरंत वायरलेसपर ब्रॅटसे संपर्क कर उसे जानकारी दी , '' सर वह अभी कुछ देर पहले यहां एक हवेलीके सामने रुक गई है ... इसी रास्तेपर आगे बाई तरफ ...'' उधरसे उसे ब्रॅटने कुछ निर्देश और आदेश दिए होंगे क्योंकी वह बिच बिचमें, '' यस सर...''''सर''''सर'''' राईट सर'''' यस सर''ऐसा बोलता रहा. जब उधरसे फोन कट होगया उसने वायरलेसका उपकरण अपने जेबमें वापस रख दिया. '' वह यहां तो कही नही दिख रही है '' उनमेंसे एक पुलिस बोला. '' वह जरुर इस हवेलीमें गई होगी. '' उनमेंसे एक उस हवेलीकी दिवारोंको विस्मयसे उपरसे निचेतक देखता हूवा बोला. '' चलो जल्दी... सबलोग हवेलीमे चलो '' उनमेंसे एक वरिष्ठ पुलिसने आदेश दिला.'' और तैयार रहो ... अंदर और कितने लोग है यह हमें अभी कोई अंदाजा नही है ..'' उस वरिष्ठ अधिकारीने आगे कहा. वह वरिष्ठ अधिकारी आग़े और उसके पिछे उसकी सारी टीम हवेलीके तरफ चलने लगे. कुछ फासला तय करनेके बाद वह वरिष्ठ अधिकारी एकदमसे रुका और पिछे मुडकर एक पुलिससे बोला, '' तुम यही बाहर रुको ... मि. ब्रॅट इतनेमेंही आयेंगे ...'''' यस सर'' वह पुलिस नम्रतासे बोला और वही पिछे रुका रहा .बाकी टीम उस वरिष्ठ पुलिस अधिकारीके पिछे पिछे उस हवेलीमें प्रवेश करने लगी. स्टेला निचे पथरीली गुंफामें गिरनेके बाद तुरंत उठकर खडी हो गई और अपना टॉर्च शुरु कर उसकी रोशनी गुंफामें इधर उधर डालने लगी. 'A1' कुंएके पासवाला पत्थर दिखतेही उसने अपने टॉर्चकी रोशनी वहां स्थिर की और तेजीसे उस कुंएकी तरफ बढने लगी. जाते जाते अचानक 'थड' - एक भयानक आवाज हूवा. वह घबराकर दो कदम पिछे हट गई. देखती है तो उसके सामनेही एक पत्थरका बडासा टूकडा उपर छतसे टूटकर गिर गया था. यह ऐसा कैसे हूवा ?...ऐसा तो पहले कभी नही हूवा था ?..वह उपर छतकी तरफ देखते हूए सोच रही थी. छतपर कुछ नही था. सिर्फ एक गढ्ढा दिख रहा था, जहांसे शायद वह पत्थरका टूकडा टूटकर गिरा था. क्रमश:...

Black Hole CH-38 स्टेला किधर जाने लगी ?

सुझानने ब्रॅटसे फोनपर बात की और फोन रखतेही बाहर जानेके लिए तूरंत सामनेके दरवाजेके तरफ निकल पडी डॅनियलभी कुछ ना समझते हूए उसके पिछे पिछे जाने लगा. '' चलो जल्दी ... हमें तुरंत जाना चाहिए.'' सुझानने डॅनियलसे कहा. '' कहां ?'' इतनी देरसे बोलनेका मौका मिलतेही डॅनियलने पुछा. '' उसे ढूंढनेके लिए '' सुझान घरके बाहर निकलते हूए बोली. '' कहां गई वह ?'' डॅनियलने पुछा. '' अब मुझे क्या मालूम ?'' सुझान चिढकर बोली. '' फिर हम कहा जा रहे है ?'' डॅनियलनेभी चिढकर पुछा. '' तूम सिर्फ मेरेसाथ चलो ... अब फिलहाल मेरे पास समय नही है ... रास्तेमें मै सबकुछ बताऊंगी '' सुझान जितना मुमकिन है उतना शांत रहनेका प्रयास करते हूए बोली.वे दोनों घरके बाहर निकल पडे. एक कार तेजीसे रास्तेपर दौड रही थी. कारके खिडकीसे स्टेला कार चलाते हूए दिख रही थी. एक मोडपर उसने कारके कसकर ब्रेक दबाए और वह दाई तरफ मुड गई. अब उस कारके पिछे एक पुलिसकी पॅट्रोल जिप उस कारका पिछा करते हूए दिखने लगी. लेकिन स्टेलाका उस जिपकी तरफ एकतो ध्यान नही था या उसे उस जिपसे कुछ लेना देना नही था. स्टेलाकी कार फुल स्पिडमें दौड रही थी. तभी एक औरत रोड क्रॉस करते हूए सामनेसे आ रही स्टेलाकी कार देखकर, कुछ ना सुझते हूए, गडबडाकर रास्तेके एकदम बिचोबिच रुक गई. स्टेलाको जोरसे ब्रेक दबानेके अलावा कोई चारा नही था. कारके ब्रेकका चिखने जैसा आवाज हूवा और कार उस औरतके एकदम सामने रुक गई. इतनी देरसे मानो बर्फकी तरह जमी हूई वह औरत अब रोडके उस तरफ दौडने लगी. स्टेलातो एकदम पसिना पसिना हो गई थी. लेकिन वह औरत बच गई यह देखकर उसने राहतकी सांस ली. उसने अपने माथेपर आए पसिनेकी बुंदे पोंछ ली और फिरसे उसकी कार आगे चलने लगी. उसके पिछे पिछे वह पुलिसकी पॅट्रोल कार एक सुरक्षीत अंतर रखकर उसका पिछा करने लगी थी. शायद वे उसका पिछा कर रहे है यह उसके खयालमें ना आए इसलिए वह एक सुरक्षीत अंतर रखे हूए थे. या फिर उन्हे पुलिस ऑफीसर ब्रॅटका वैसा आदेश था. ब्रॅटकी जिपभी अब तेजीसे रास्तेपर दौड रही थी. वह लगातार वायरलेसपर स्टेलाका पिछा कर रहे पॅट्रोल जिपसे संपर्क रखे हूए था. तभी उसे उसके वायरलेसपर स्टेलाका पिछा कर रहे पुलिसका संदेश आ गया, '' सर हम उसके एकदम पिछेही है '''' गुड... उसे बिलकुल नजरसे ओझल मत होने देना ... थोडीही देरमें मै तुम्हे जॉईन होता हूं '' ब्रॅट वायरलेसपर बोला. शहरसे बाहर निकलकर काफी दूर जानेके बाद स्टेलाकी कार प्रमुख रास्तेसे बाई तरफ मुडकर एक कच्चे रास्तेपर दौडने लगी. धूलके बडे बडे बादल उठने लगे थे. स्टेलाके कारको बाई तरफ मुडा हूवा देखतेही उसका पिछा कर रहे पुलिसके जिपकी गती कम हो गई. वे अब उसकी कार आगे जानेकी राह देखने लगे ताकी वे उसका पिछा कर रहे है यह उसके खयालमें ना आए. इधर सुझान और डॅनियलकी कारभी शहरमें रास्तेपर तेजीसे दौड रही थी. डॅनियल कार ड्रायव्हींग कर रहा था और सुझान किधर मुडना है वैगेरा सारे निर्देश डॅनियलको दे रही थी. सुझानने अपने मोबाईलपर ब्रॅटका फोन डायल किया, '' हमभी अभी थोडीही देर पहले निकले है '' सुझानने कहा. '' चिंता मत करो ... हमारी एक टीम उसके पिछेही उसपर नजर रखनेके लिए तैनात है '' उधरसे ब्रॅटका आवाज आया.'' वह अब कहा है ?... और आप कहां हो ?'' सुझानने पुछा. '' मै थोडीही देरमें मेरे टीमको जॉईन होऊंगा ... मै अब ...'' ब्रॅटने जगहका नाम बतानेके लिए जिपके खिडकीसे बाहर झांककर देखा. स्टेलाके गाडीके पिछे अब उसका पिछा कर रहे पुलिसने अपनी गाडी कच्चे रस्तेपर मोड दी. गाडी कच्चे रास्तेपर मुडानेके बाद उन्होने वायरलेसपर ब्रॅटको इत्तला किया, '' सर ऐसा लग रहा है की वह जंगलकी तरफ जा रही है '' '' उसका पिछा करते रहो '' ब्रॅटने उधरसे ताकीद दी. '' यस सर..'' पिछा कर रहे पुलिसने कहा. डॅनियल कार चला रहा था और सुझानका अबभी मोबाईलपर संभाषण जारी था. वह अब अगले निर्देशकी राह देखने लगा. सुझानने मोबाईलपर चल रहा अपना संभाषण खत्म किया और डॅनियलको निर्देश दिया, '' अगले सिग्नलपर गाडी बाई तरफ मोड लो ''क्रमश:..